kkkkkkkkkkk

Ειναι ζωντανoς ο Ταξιαρχης της Λεσβου σου λεω, ειναι ζωντανος o Ταξιαρχης

Είναι ζωντανός ο Ταξιάρχης της Λέσβου σου λέω, είναι ζωντανός o Ταξιάρχης

 Λοιπόν, με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, κανένα -πάρε δώσε-, ποτέ μου- μέχρι πριν λίγα χρόνια- δεν είχα. Σύμφωνοι. Τον σεβόμουνα, όπως με μάθανε ότι πρέπει να σέβομαι τους Αγίους Αγγέλους, αλλά -κατά την ταπεινή μου πάντα αντίληψη-την από τον ορθολογισμό τού εικοστού αιώνα βαθύτατα διαποτισμένη- οι Άγγελοι υπήρχαν σε κάποια άλλη διάσταση, αόρατοι, αυτοί τις δουλειές τους, εμείς τις δικές μας δουλειές και ουδεμία παρέμβαση στα προσωπικά μας-το καλό που τους θέλω! Δεν πήγαινα γυρεύοντας, λοιπόν, για ιστορίες με Αγγέλους και άλλα περίεργα, αλλά η ιστορία, ήρθε γυρεύοντας αυτή, και με βρήκε! Ήμουν φιλοξενούμενη στην Αμερική,το 1986 στο σπίτι ενός Έλληνα πανεπιστημιακού ερευνητή- μηχανικού στους υπολογιστές- απ’ τη Λέσβο. Πάνω σε διάφορες συζητήσεις που κάναμε μεταξύ τυρού και αχλαδίου, μάς είπε, ο οικοδεσπότης -ο οποίος με παπάδες και εκκλησίες δεν καλλιεργούσε και τη θερμότερη σχέση,δεδομένου ότι το ένα παιδί του- από θυμό για τη συμπεριφορά κάποιων φιλοχρήματων ρασοφόρων , που κάναν Μυστήρια με..ταρίφες- το άφησε αβάφτιστο: -Έχουμε κοντά στο χωριό μου, στο νησί,μια φοβερή ανάγλυφη μορφή του Ταξιάρχη,φτιαγμένη γύρω στα 900 μ.Χ. απο αίμα σφαγμένων καλογέρων και αργιλόχωμα, για την οποία λένε-εγώ δεν την έχω δει-ότι άμα προσευχηθείς μπροστά της-ζητώντας μια χάρη και σε ακούσει- λένε λέω, ότι η μορφή του στην εικόνα, αλλάζει χρώμα και απο μαυριδερή,παίρνει άλλη απόχρωση, μέχρι και κοκκινίζει! -Άντε ρε! Δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αν είναι δυνατόν! σχολίασα, εντυπωσιασμένη μεν, άπιστη δε,και η όλη κουβέντα σε αυτό το σημείο, έλαβε τέλος… Εντάξει,λατρεμένο μου… Πιστεύω στο Χριστό και στην Αγία Του Ανάσταση, ναι, αλλά όχι και ιστορίες τώρα για αγ(ρ)ίους, τραβηγμένες απ’ τα μυαλά αγράμματων χωρικών, μην τρελαθούμε! Μορφωμένοι άνθρωποι ήμασταν επιτέλους, δεν είχα καταντήσει καμιά χαζή σαλογραία, για Όνομααα! Κοντολογίς- χωρίς καμία τύψη το έκανα- τοποθέτησα την αφήγηση του φίλου, στις λαογραφικές δοξασίες που κυκλοφορούν απο στόμα σε στόμα- περισσότερο για να τρομάζουν τα μικρά τα παιδάκια και, λιγότερο επειδή διαθέτουν, όντως, υπόσταση… Το δηλώνω εντίμως! Κανένας καημός για προσωπική σχέση, ή θαύματα με τον Ταξιάρχη, δεν μου προέκυπτε! Αυτή ήταν όλη η κουβέντα και μέχρι την επόμενη μέρα, σχεδόν την είχα ξεχάσει… Λίγα χρόνια,όμως, αργότερα,το σκηνικό με τον Ταξιάρχη, ξαναζωντάνεψε, ως ακολούθως: Ο πατέρας μου, είχε ένα φίλο-συνάδελφο που αρρώστησε από το συκώτι του, άσχημα. (Έπινε; δεν έπινε; είχε ηπατίτιδα; δεν είχε; γιατρέ μου θα σε γελάσω…) Ο φίλος- μεσήλικας- κατά τους θεράποντες που έβλεπαν την άθλια κλινική εικόνα- ήταν σε αξιοδάκρυτη κατάσταση και… μέτραγε …μέρες. Βρισκόταν στα τελευταία του.Η γυναίκα του η Μαίρη, είχε ετοιμάσει για την κηδεία τα μαύρα της ρούχα, ο άντρας της σε κακό χάλι, κρεβατωμένος, με μια τεράστια κοιλιά <τούμπανο>, πρησμένος – σαν εννιά μηνών έγκυος- και τα ούρα- κατά την αφήγηση του πατέρα μου, που τον έβλεπε, – δεν έβγαιναν, τις τελευταίες ώρες, ούτε με καθετήρα! Το ελάχιστο <λάδι> στο <καντήλι> του, έδειχνε ότι φτάνει στο τέλος. Λύπη από όλους, μεγάλη. Ο πατέρας μου-δεν ξέρω απο ποιόν- άκουσε ότι κάποιοι, Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη επιτελούν πολλές θεραπείες στους προσερχομένους και προσευχομένους με δάκρυα και πίστη. Οι άγιοι βρίσκονταν-έμαθε- στη Λέσβο. Αποφάσισε να πάει να τους ζητήσει βοήθεια. Ξεκίνησε. Είχε περάσει η τουριστική η σεζόν και οι επισκέπτες ελάχιστοι. Φτάνοντας στο νησί, πήρε ταξί για τον Άγιο Ραφαήλ. Καθώς πήγαιναν,προς Άγιο Ραφαήλ, σταμάτησαν με υπόδειξη του ταξιτζή και στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου. (Ένα κερί πάνω- ένα κερί κάτω, άμα η ανάγκη της θεραπείας,είναι επείγουσα,σταλάζει βάλσαμο στην καρδιά μας!) Μπήκε στο ναό,λοιπόν,προσκύνησε- μόνος ήταν μπροστά στον Αρχάγγελο,δεν υπήρχανε άλλοι- και έπεσε καταγής, μπροστά στη φοβερή του μορφή(δέος πραγματικά σε πιάνει να την κοιτάξεις, τι πράμα ειν’ τούτο…) κλαίγοντας-επί πολύ- με δάκρυα ποτάμι, παρακαλώντας με πόνο ψυχής για τη σωτηρία του φίλου του. Καθώς ήταν πεσμένος-αυτός και το δάπεδο <ένα>- και τα δάκρυα τρέχαν ατέλειωτα, ακούει ξαφνικά μια φωνή. Ήταν η νεωκόρος, η οποία τον ενημέρωσε- σαν να μιλούσε για το φυσικότερο πράγμα του κόσμου: -Κύριέ μου, αυτό που ζητάτε θα γίνει! Άλλαξε χρώμα το πρόσωπο του Ταξιάρχη! Έκπληκτος ο πατέρας μου, σήκωσε το κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα τα γαλάζια τα μάτια του και… – Τι να ιδώ, ρε κόρη, στο λέω και συγκινούμαι!.. Εκείνο το Πρόσωπο που ήτανε σκοτεινό και μαύρο όταν το πρωτοαντίκρισα, είχε πάρει- Κύριε Ελέησον- ένα ξεκάθαρα ρόδινο χρώμα! Σταυροκοπήθηκα! Πήρα λαδάκι που μου έδωσαν για ευλογία, πήρα και αγίασμα. Μετά από κει , προσκύνησα και στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη… Άλλα κλάματα εκεί, άλλες προσευχές πάνω στων Αγίων τους τάφους. Έφυγα, με ένα θάρρος αλλιώτικο, μες στην ψυχή μου…επέστρεψα στην Αθήνα, πήγα στο σπίτι του Βασίλη του φίλου μου. Τον βρήκα στην άθλια κατάσταση… Τα ούρα δεν έβγαιναν… Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει… Του είπα: “Βασίλη, ξέρεις τι έχεις…” “Ναι…” ψιθύρισε ο Βασίλης. “Βασίλη, μόνο ο Θεός τώρα…” “Ναι..” ξαναψιθύρισε ο Βασίλης…που με το Θεό, καμία σχέση δεν είχε και δεν ξέρω και αν την απόκτησε… Του σταύρωσα την τουμπανιασμένη κοιλιά με το λαδάκι, του έδωσα να πιεί αγίασμα των αγίων απο τον Ταξιάρχη και απο τον Αγιο Ραφαήλ, και έφυγα… -Τι συνέβη μετά; -Να σου πώ: μετά από αυτό το σκηνικό, ο Βασίλης, άρχισε την <άφθονη διούρηση> που γράφανε κάποτε και για το “Σιδερένιο” οι εφημερίδες. Διούρηση στη διούρηση, ήρθε και η τουμπανιασμένη κοιλιά και ξεπρήστηκε και σηκώθηκε όρθιος, υγιής και πεντάγερος ο Βασίλης! Ήταν απίστευτο! Οι εξετάσεις έδειξαν ένα συκώτι, καινούργιο! Τρίβαν τα μάτια, οι γιατροί, οι γνωστοί , όλοι οι φίλοι. Από στόμα σε στόμα διαδόθηκε ότι κάτι του έδωσε ο Γιώργης- ο πατέρας μου- και τον γιάτρεψε. Ρώταγαν, οι γνωστοί, με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια: -Ρε! τι φάρμακο τού έδωσε ο Γιώργης και τον σήκωσε όρθιο; Γελούσε ο πατέρας μου: – Της Δωρεάς των Αγίων το Φάρμακο… Είναι Ζωντανοί οι Άγιοι σού λέω, π ά ν τ α να το θυμάσαι!

Μου θύμισε η πιο πάνω ιστορία, μια δική μου ιστορία.

Πριν περίπου 4 χρόνια, άρχισα να προσεύχομαι για  μια κοπέλα η οποία για 5 χρόνια δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. (Μη όνομα και μη χωριό). Εγώ, παρακαλούσα τον Θεό, την Παναγία και την Αγία Μαρίνα να κάνουν θαύμα να αποκτήσει μωράκι.

Ένα πρωϊνό ξύπνησα αναστατωμένη. Στον ύπνο μου είχα δει την κοπέλα να μου μιλά. Μου έλεγε πως η ψυχούλα της πονούσε γιατί δεν απέκτησε παιδάκι. 

Εγώ, ενώ πήρα την απόφαση να μην της αναφέρω τίποτα σχετικά με το όνειρο μου γιατί είναι πολύ λεπτό το θέμα, όταν την είδα να μιλά με άλλες κοπέλες αυθόρμητα (δεν ξέρω πως, σαν να μην μιλούσα εγώ), της φώναξα λέγοντας της "Αυτό που ποθείς.... (είπα το όνομα της) μου, θα γίνει. Θα πραγματοποιηθεί". Η κοπέλα με πλησίασε αρχίζοντας να κλαίει. "Εγώ, αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα" μου είπε. "Ξέρω" της είπα. Και συνεχίζοντας της διηγήθηκα το όνειρο μου. Αυτή, μου είπε πως την προηγούμενη μέρα πήγε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας και την παρακάλεσε να της στείλει ένα σημάδι για να ξέρει αν θα μείνει έγκυος. "Και τώρα, ήρθες εσύ" μου είπε. "Και μου είπες αυτό". Καταλαβαίνετε πως νοιώθαμε και οι δύο. Έτρεμα, έτρεμε. Βούρκωσαν τα μάτια μας.

Της είπα να τηλεφωνήσει στον Ηγούμενο του Αγίου Γερασίμου και να μιλήσει μαζί του. Ήδη, είχα τηλεφωνήσει εγώ, στον Ηγούμενο και του μίλησα για τον πόθο της κοπέλας. Αυτός, μου είπε να του τηλεφωνήσει. Έτσι και έγινε. Αυτή, του τηλεφώνησε και ο Ηγούμενος της είπε πως θα μείνει έγκυος πριν την γιορτή του Αγίου Γερασίμου. 

Ασφαλώς, από την ημέρα εκείνη είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση με την κοπέλα. Μιλούσαμε για τον πόνο της, την στεναχώρια της. Της είπα λόγω του ότι ήμουν ομοιοπαθής και για αυτό την καταλάβαινα, 

1) να μην χάνει την πίστη της
2) να εμπιστεύεται τον Θεό και τους Αγίους
3) να μην ακούει τον κόσμο και να αγχώνεται.

Όσο αφορά το τρίτο, "Δεν πρέπει" της είπα, "να σκέφτεσαι και να πονάς με κάθε λέξη που λέει ο οποιοσδήποτε". Δεν πρέπει να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι. 

Ο κόσμος όχι από κακία πιστεύω,  (για να δικαιολογήσω τους ανθρώπους) αλλά από αφέλεια αρχίζει να πονά τον συνάνθρωπο του με λέξεις, με προτάσεις, με αδιάκριτες ερωτήσεις που γίνονται καρφιά και κοφτερά μαχαίρια που τρυπούν την καρδία. Σαν για παράδειγμα όσο αφορά το πολύ λεπτό θέμα που αντιμετώπιζα κι εγώ και η κοπέλα και χιλιάδες κοπέλες στην γη... 

1)  Γιατί δεν έμεινες έγκυος;
2)  Γιατί προσέχεις;
3)  Θα στεγνώσει η μήτρα σου αν δεν μείνεις έγκυος.
4)  Πρέπει να κάνεις μωρά, τώρα.
5)  Μα δεν βρήκες τον στόχο; (Λένε στον άντρα)

Οι πιο πάνω ερωτήσειςκαι πολλές άλλες,  προκαλούν μεγάλο πόνο στα άτομα που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδάκι. (Δεν το καταλαβαίνει κάποιος αν δεν το ζήσει).

 Μου είπε μια μέρα "....... (ανάφερε το όνομα μου) μου, πέρασε η γιορτή του Αγίου Γερασίμου και δεν έμεινα έγκυος. Είμαι πολύ απογοητευμένη, πολύ πληγωμένη". Και εγώ, αυθόρμητα της είπα. "Δεν σου είπε όμως, ο ηγούμενος πια χρονιά". 

Την επόμενη χρονιά πριν την γιορτή του Αγίου Γερασίμου απέκτησε δίδυμα, γιο και κόρη. Αργότερα, γέννησε ακόμα ένα γιο. 

Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους τους Αγίους, τον Θεό και την Παναγιά για το πιο πάνω θαύμα και για τα θαύματα που έζησα εγώ, προσωπικά, με όλη μου την ψυχή. Επίσης, εύχομαι να αντιληφθούμε όλοι πως θα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε γιατί οι λέξεις γίνονται καρφιά και μαχαίρια που πονούν και την καρδιά και την ψυχή.
Νayia Κouls

Αχτίδα Φωτός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

”go"
RefreshPage