kkkkkkkkkkk

Πετάξτε με τη δύναμη του μυαλού




Ο έλεγχος των μηχανών μέσω της σκέψης ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Σήμερα,ωστόσο, η ακρίβεια με την οποία μπορούμε να διαβάσουμε τα δεδομένα του εγκεφάλου έχει σημειώσει αλματώδη πρόοδο.

Ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι είναι έτοιμο να απογειωθεί εξ αποστάσεως από το μυαλό του πιλότου. Η απογείωση θα γίνει σε πίστα απογείωσης έξω από τη Λισαβώνα.

Αυτή η τεχνολογία θα αλλάξει τη ζωή όσων έχουν κινητικά προβλήματα.






Nayia Kouls



Ποια είναι τα 23 τελώνια που περνάει η ψυχή (Video)


 
 
  • 1. Το τελώνιο της Κακολογίας. Εδώ τα τελώνια εξετάζουν πόσους ανθρώπους κατηγόρησε κάποιος στη ζωή του.
                                                                                                                                                                                            .    2. Το τελώνιο της Ύβρης. Τα τελώνια εξετάζουν όλες τις βρισιές που έχει πει ο άνθρωπος σε
           όλη την διάρκεια της ζωής του.       



  • 3. Το τελώνιο του Φθονου. Γίνεται εξέταση για τον φθόνο, η κακεντρέχεια και τη λύπη για       τα ξένα αγαθα.
  • 4. Το τελώνιο του Ψέματος. Τα τελώνια εξετάζουν όλα τα ψέματα, μικρά ή μεγάλα που είπε ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του.
  • 5. Το τελώνιο του Θυμού και της Οργής. Εδώ γίνεται εξέταση για τις στιγμές που θυμωσε ή οργίστηκε ή κοίταξε με κακία έναν συνάνθρωπό του.
  • 6. Το τελώνιο της Υπερηφάνειας. Γίνεται εξέταση από τα τελώνια για τις στιγμές υπερηφάνειας και υπεροψίας του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του, όταν τους θεωρεί υποδεέστερους από αυτόν.
  • 7. Το τελώνιο της Βλασφημίας. Εδώ εξετάζεται  από το τελώνιο ο άνθρωπος, για το πόσες φορές βλασφήμησε ο άνθρωπος στη ζωή του.

8. Το τελώνιο της Φλυαρίας και της Ανοησίας. Εξέταση από τα τελώνια για το πόσες φορές είπε κάτι ανόητο ή πόσες φορές ασχολήθηκε χωρίς λόγο με τους άλλους και είπε κάτι άσχημο για αυτούς. (Και συμπληρώνω.. Μπορεί κάποιος  όντως να φταίει. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ιερωμένος ή όχι. Από το δικό μας στόμα δεν πρέπει να βγαίνουν κατάρες, βρισιές ή άσχημα λόγια για αυτόν ή τον οποιοδήποτε. Αν λέμε λόγια κακά, αμαρτάνουμε και εμείς. Για αυτό, θα πρέπει να προσέχουμε πως μιλάμε και τι λέμε για τους συνανθρώπους μας. Μπορούμε να πούμε ο τάδε δεν έκανε καλά.. όμως, δεν πρέπει ποτέ να λέμε άσχημες λέξεις που να περιγράφουν αυτόν τον τάδε..)
 . 9. Το τελώνιο του Τόκου και του Δόλου. Εξέταση των τοκογλύφων από τα τελώνια και αυτούς που ξεγελούν με διάφορα κόλπα και τεχνάσματα τους συνανθρώπους τους με σκοπό το κέρδος.


 . 10. Το τελώνιο της Τεμπελιάς και του Ύπνου.Το τελώνιο εξετάζει αν κοιμάσαι πάρα πολύ, αν είσαι τεμπέλης, αν εξαιτίας του ύπνου και της τεμπελιάς απουσιάζεις από την Εκκλησία ή δεν κάνεις κάποια καλή πράξη.

 .  11. Το τελώνιο της Φιλαργυρίας. Εξέταση για το πάθος του ανθρώπου για τα χρήματα και τον πλούτο.
 . 12. Το τελώνιο της Μέθης. Εξετάζονται όλες οι στιγμές που ο άνθρωπος ήπιε πολύ και μέθυσε.

 . 13. Το τελωνιο της Μνησικακίας. Εδω εξεταζεται η κακια του ανθρωπου που δεν συγχωρει τον συνανθρωπο του με τον οποιο μαλωσε. Επισης εξεταζεται η επιθυμια του ανθρωπου για εκδικηση και ανταποδοση αυτων που επαθε.
.  14. Το τελώνιο της Μαγείας και της Μαντείας. Το τελώνιο εξετάζει τις  περιπτωσεις που ο άνθρωπος ασχολήθηκε με την μαγεία ή την μαντεία και στράφηκε σε αυτά για να βρει λύση στα προβληματα του.

.   15. Το τελώνιο Λαιμαργίας. Εξέταση για την πολυφαγία και την λαιμαργία των ανθρώπων που δεν έχουν μέτρο.
  • 16. Το τελώνιο της Ειδωλολατρίας. Εξέταση των περιπτώσεων που κάποιος άνθρωπος προσκύνησε ή θεώρησε ως θεό ένα είδωλο ή βρισκόταν σε κάποια αίρεση.
  • 17. Το τελώνιο της Ομοφυλοφιλίας. Εξετάζεται από το τελώνιο αν κάποιος κοιμήθηκε με άνθρωπο του ίδιου φύλου.
  • 18. Το τελώνιο της Φιλαρέσκειας. Το τελώνιο εξετάζει τα φτιασίδια και τα στολίδια που βάζει ο άνθρωπος στο πρόσωπό του όπως και οι παρεμβάσεις που  έχει κάνει για να αρ'εσει στους άλλους.
  • 19. Το τελώνιο της Μοιχείας. Εξέταση αν κάποιος/α παντρεμένος/η πήγε με μια ξένη γυναίκα/ξένο άντρα.
  • 20. Το τελώνιο του Φόνου. Εξέταση αν κάποιος σκότωσε είτε από οργή είτε για να τον κλέψει. Ο φόνος είναι φόνος. Ότι φόνος κι αν γίνει για τον οποιοδήποτε λόγο κι αν γίνει. Ο άνθρωπος δικάζεται από το δικαστήριο στην παρούσα ζωή για τον φόνο ή άλλη αμαρτία του, δικάζεται όμως και από τον ίδιο τον Θεό. Μπορεί να είναι άλλες οι αποφάσεις του ανθρώπου/δικαστή και άλλες του Θεού.
  • 21. Το τελώνιο της Κλεψιάς. Εξέταση όλων των κλοπών μικρών και μεγάλων.
  • 22. Το τελώνιο της Πορνείας. Το τελώνιο εξετάζει όλες τις ερωτικές πράξεις του ελεύθερου ανθρώπου με λεπτομέρεια.
  • 23. Το τελώνιο της Ασπλαχνίας. Το τελώνιο εξετάζει την σκληροκαρδία, την μοχθηρία και την ασπλαχνία που έδειξε ο άνθρωπος στην διάρκεια της ζωής του.


    Έρωτας η ωραιότερη τρέλα της ζωής!!

    Έρωτας

    H ωραιότερη τρέλα της ζωής!!

    Η ερωτική εμπειρία είναι από τις πιο σπουδαίες και για πολλούς η πλέον σημαντική εμπειρία της ζωής του ανθρώπου.
    Μια βαθύτερη σκέψη πάνω στον έρωτα δεν μπορεί παρά να είναι ένας στοχασμός πάνω στην έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης, χαρακτηριστικό της οποίας είναι το ανικανοποίητο, η νοσταλγία, το αίσθημα της μοναξιάς, η επιθυμία για ολοκλήρωση και τελειότητα, ο ψυχικός πόνος.

    Εκείνο που κυρίως γοητεύει στον έρωτα είναι ο απόλυτος χαρακτήρας του, η απαίτησή του για αιωνιότητα και τελειότητα, η σιγουριά των ερωτευμένων ότι έχουν βρει το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να ικανοποιήσει το ατέλειωτο των πόθων τους. Το αγαπημένο πρόσωπο, εξιδανικεύεται, θεοποιείται, λατρεύεται, γίνεται στήριγμα της φαντασίας. Η αναπόφευκτη συνέπεια όλων αυτών είναι να κάνουμε τον άλλο υποχείριο και να απογοητευόμαστε όταν τον βλέπουμε στην πραγματικότητά του.

    Οι απογοητεύσεις του έρωτα που στρέφεται προς ένα και μοναδικό πρόσωπο, η αγωνία της εγκατάλειψης που μας κατακυριεύει όταν παύει η αγάπη, είναι, μια ευκαιρία για ωρίμανση, όχι μόνο γιατί  επιτρέπουν έναν υψηλότερο βαθμό αυτονομίας, αλλά, και γιατί επιτρέπουν να αναπτυχθούν πιο ώριμες σχέσεις με τον κόσμο. Στον έρωτα δεν είναι σπάνιο, μαζί με το αίσθημα της ένωσης με τον εραστή, να νιώθουμε και το αίσθημα της συμφιλίωσης με όλους τους ανθρώπους και με το σύμπαν, ένα αίσθημα παγκόσμιας αγάπης.

    Ένα από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα της ερωτικής εμπειρίας είναι η άμεση προσκόλληση στο αντικείμενο. Η παρουσία ή προσέγγιση του άλλου μας αιχμαλωτίζουν με ένταση και αμεσότητα που δεν συναντιούνται σε άλλες καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ερωτική σχέση «μαγεύει» τον ερωτευμένο και τον βασανίζει με την έμμονη ιδέα της εικόνας του άλλου. Αυτό το βίωμα έχει έναν αιφνίδιο, εξωπραγματικό, σχεδόν καταναγκαστικό χαρακτήρα.

    Αντικρίζοντας το αγαπημένο πρόσωπο, ο ερωτευμένος νιώθει ένα αίσθημα απίστευτης πληρότητας και συγχρόνως έχει την εντύπωση ότι ως εκείνη τη στιγμή ζούσε σε κατάσταση στέρησης. Η παρουσία του αγαπημένου προσώπου είναι πηγή ευεξίας που μοιάζει να έχει ανεξάντλητες δυνατότητες. Στην πραγματικότητα όμως, ο έρωτας ζει και τρέφεται απ'αυτό που συμβαίνει σε μας, μέσα μας. Το πρόσωπο στο οποίο έχει προσηλωθεί το βλέμμα και η επιθυμία μου αποκτά για μένα μοναδική σημασία. Μόνο εκείνο μπορεί να ανακαλέσει τις πιο ενδόμυχες, και ιδιαίτερες διαστάσεις μου. Η ζωτικότητα που δοκιμάζουμε όταν αγαπούμε πηγάζει από την ανανεωμένη διάθεση για «αναζήτηση» που προκαλεί και τρέφει το πάθος.

    Η αναστάτωση και η επιθυμία που προκαλεί η όψη του άλλου μαρτυρούν πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να ενωθούμε ξανά με αυτό που έμοιαζε χαμένο και που τώρα εμφανίζεται με καινούργια και ακόμη πιο ελκυστικά χαρακτηριστικά.. Από τη συνάντηση δύο μοναδικοτήτων δεν μπορεί παρά να προκύψει μια ιδιαίτερη, ανεπανάληπτη σχέση. Να γιατί, όταν εκείνη η σχέση τελειώσει, είναι δικαιολογημένη η νοσταλγία, ο πόνος για κάτι που χάθηκε οριστικά, αφού καμιά νέα συνάντηση δεν θα μπορέσει ποτέ να ξαναζωντανέψει εκείνη την ίδια εμπειρία.

    Όταν στη ζωή βρεθούμε να βιώνουμε μια εμπειρία στην οποία ένα άτομο ξένο προς εμάς γίνεται πηγή έκστασης, τότε βρισκόμαστε σε «οριακή κατάσταση». Τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι ότι η ευτυχία μου περνάει μέσα από ένα άλλο ανθρώπινο ον, εγκαταλείπομαι σ'αυτό, οφείλω να τρέμω και από φόβο, γιατί παραδίνοντας τον εαυτό μου στα χέρια του βρίσκομαι στο έλεός του. Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο που μας αφοπλίζει απέναντι στη ζωή και μας επιβάλλει πρωτότυπες, άγνωστες έως τότε και προσωπικές επιλογές και αποφάσεις.. Από τη μια δοκιμάζει ο ερωτευμένος μια κατάσταση ανανέωσης, σχεδόν μια αναγέννηση, και από την άλλη βιώνει το τέλος μιας πλευράς της προσωπικότητάς του εκείνης που δεν ήταν ζωτικά και ριζικά συνυφασμένη με την ύπαρξή του. Χαρακτηριστικό του έρωτα είναι η βίαιη ρήξη του αμυντικού ναρκισσιστικού πυρήνα του ατόμου. Το άτομο αποσπάται από τη μοναξιά του για να ξαναέρθει σε επαφή με ζωογόνες πλευρές του εαυτού του, απωθημένες έως εκείνη τη στιγμή.

    Το ερώτημα είναι πως προκύπτουν όλα αυτά, πως συμβαίνει να γίνεται σημαντική μια μορφή. Τα μάτια που μας σαγηνεύουν με τη μυστηριώδη γοητεία τους είναι τα μάτια που μας κοιτούσαν όταν ήμαστε μικρά παιδιά, τότε που δεν είχαμε ακόμη συνείδηση της ατομικής μας υπόστασης. Με την πάροδο ωστόσο του χρόνου αυτός ο δεσμός με το παρελθόν δεν έχει πια μεγάλη σημασία, αυτό που μετράει είναι ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή εκείνη η χειρονομία, εκείνα τα μαλλιά, εκείνη η φωνή, εκείνα τα χέρια έχουν για μένα τεράστια σημασία, «είναι» η ομορφιά που ψάχνω και που συμπίπτει με την επιθυμία μου που αφυπνίζεται από τον άλλο. Αυτή είναι η εμπειρία που βιώνουμε.
    Στη ερωτική διάσταση εκστασιαζόμαστε όχι από το πλάσμα που έχουμε απέναντί μας, αλλά από τη σκέψη που αυτό προκάλεσε. Σκέψεις που ενυπάρχουν στον άνθρωπο, αλλά που μόνο ένα πρόσωπο κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια. Η βίαιη εμφάνιση του φαντασιακού μας κόσμου χάρη στον άλλο, που είναι ένας και μοναδικός, εξηγεί το λόγο για τον οποίο στην ερωτική σχέση κανένας δεν είναι ανταλλάξιμος. Η όποια καθυστέρηση απ'τη μεριά του αγαπημένου προσώπου, η αργοπορία του σε ένα ραντεβού ή στο τηλεφώνημα, ή το να μην κατορθώσουμε να έχουμε νέα για το αγαπημένο πρόσωπο, χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε την αιτία γι'αυτό, μας βάζει σε κατάσταση αφόρητης αγωνίας.  Αυτή τη στιγμή του πόνου που προκαλεί η απουσία του άλλου, της πληγής που ανοίγει το αντικείμενο της αγάπης, της έντασης του πόθου που μόνο το αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να προκαλέσει, ο ερωτευμένος αισθάνεται ξαφνικά ότι είναι ζωντανός.
    Ένα μοντέλο τεσσάρων σταδίων του έρωτα είναι το ακόλουθο:
    1. Έλξη. Αυτό το στάδιο είναι αποτέλεσμα περασμένων εμπειριών και ιδιοτήτων των εξωτερικών χαρακτηριστικών, με την εξωτερική ομορφιά να προεδρεύει όλων.

    2. Εξέταση. Οι σύντροφοι εξετάζουν το βαθμό της κοινωνικής τους εναρμόνισης όσον αφορά το κοινωνικό και οικονομικό τους υπόβαθρο, την πνευματική τους εναρμόνιση, τη μόρφωση και τους τομείς ενδιαφερόντων - όπως και τη συναισθηματική τους εναρμόνιση ή αίσθηση άνεσης με τη συντροφιά του άλλου. Σε αυτό το στάδιο οι σύντροφοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την εικόνα τους με τα πιο θετικά χρώματα.

    3. Αυτοαποκάλυψη. Σε αυτό το στάδιο δημιουργείται η οικειότητα, όπου προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα (θετικά κι αρνητικά), αποκαλύπτονται στο σύντροφο.

    4. Αμοιβαίες προσδοκίες και ικανοποίηση αναγκών. Σε αυτό το στάδιο, κάθε σύντροφος μαθαίνει τις προσδοκίες του άλλου και κάνει μια συνειδητή προσπάθεια να ανταποκριθεί σε αυτές, όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας τους, οικονομικός, κοινωνικός, συναισθηματικός ή ερωτικός.
    Η ερωτική σχέση ενός ζευγαριού, εφόσον υπάρχει έλξη μεταξύ τους, αρχίζει από την πρώτη τους συνάντηση. Εάν δεν υπάρχει έλξη, δεν υπάρχει σχέση. Καθώς αναπτύσσεται η σχέση, οι δύο σύντροφοι αλληλοεξετάζονται και, εάν δεν υπάρχει κοινωνική, πνευματική ή συναισθηματική εναρμόνιση, η σχέση θα τερματιστεί. Εάν υπάρχει, η σχέση θα συνεχίσει να αναπτύσσεται. Καθώς ο βαθμός οικειότητας μεταξύ  τους αυξάνεται, οι σύντροφοι αρχίζουν να αποκαλύπτουν τις ευάλωτες και αρνητικές τους πλευρές. Εάν ο σύντροφος δεν κατανοεί ή φοβάται αυτό που του αποκαλύπτεται, η σχέση τελειώνει εκεί. Εάν υπάρχει κατανόηση και συναισθηματική προσέγγιση του άλλου, η σχέση συνεχίζεται και φτάνει στο στάδιο της αμοιβαίας προσδοκίας. Εάν ο ένας σύντροφος δεν ικανοποιεί τις ανάγκες και τις προσδοκίες του άλλου, η σχέση τερματίζεται. Εάν οι ανάγκες και οι προσδοκίες εκπληρώνονται και ικανοποιούνται, το αποτέλεσμα είναι ο έρωτας - αλληλεξάρτηση με σεβασμό στην ανεξαρτησία του άλλου.

    Η ερωτική διάσταση συνοδεύεται πάντα με μια θανάσιμη αγωνία και φέρει μαζί μ'αυτήν ένα αίσθημα ενοχής. Ο ψυχολόγος ερμηνεύει αυτό το αίσθημα ενοχής με το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε εμπειρίες στενά συνδεδεμένες, συμπληρωματικές αλλά δραματικά συγκρουόμενες: την απαγόρευση και την παράβαση. Το να αγαπούμε και να μας αγαπούν σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις απαγορεύσεις που έχουν επιβάλει οι άνθρωποι.

    Όποιος βιώνει προσωρινά τη μεταμόρφωση που συνοδεύει την ερωτική εμπειρία ξέρει ότι μόνο το status quo τίθεται υπό αμφισβήτηση, ενώ το σύνολο σ'αυτή  την αλλαγή βλέπει μια απαράδεκτη ανατροπή και γι'αυτό επιστρατεύει τις απαγορεύσεις, εξωθώντας τους ερωτευμένους στην παράβαση.

    Κάθε φορά που, μέσα από ορθολογιστικές διαδικασίες, αρνούμαστε μια ερωτική εμπειρία δεν κάνουμε άλλο από το να υποτασσόμαστε σε νόμους του συνόλου με τους οποίους έχουμε πλέον ταυτιστεί, που τους έχουμε εσωτερικεύσει. Έχοντας αφομοιώσει τη δομή που δεν επιτρέπει να ικανοποιούμε ελεύθερα τις επιθυμίες μας, υποχωρούμε στις εξωτερικές πιέσεις με αποτέλεσμα να καταπνίγουμε τις ανάγκες μας - και τις φαντασιώσεις που διεγείρει η επιθυμία - από ευπείθεια προς μια απαγόρευση που ενώ προέρχεται από τα έξω μοιραία πλέον φωλιάζει μέσα μας, χωρίς καν να το ξέρουμε.

    Προς τι όμως η απαγόρευση; Όταν ταυτιστούμε μ'αυτήν, εσωτερικεύοντάς την, βοηθάει στο να προληφθεί η αγωνία, το άγχος και να αποφευχθεί το δυσάρεστο αίσθημα του φταίχτη που τον πιάνουν να κάνει κάτι επιλήψιμο. Για να προστατευτούμε από τις ενοχές συμμορφωνόμαστε με την απαγόρευση που με τη σειρά της συγκρατεί την ένταση της επιθυμίας. Κι ωστόσο ο πόθος είναι αυτός που μας δίνει τα εφόδια ν'αντιμετωπίσουμε με καινούργια δύναμη τη ζωή, που μας ανοίγει το δρόμο για καινούργιες αξίες και καινούργιες έννοιες. Κάτι ή κάποιος μέσα μας μας λέει ότι μπαίνουμε σε ξένα χωράφια, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο η απαγόρευση συνοδεύεται από την αμυδρή ενδεχομένως και συγκρατημένη, αλλά πάντως επίμονη αίσθηση ότι έχουμε το κουράγιο να την παραβιάσουμε.

    Η κοινωνία, εννέα στις δέκα φορές εμφανίζει τον έρωτα - πάθος σαν παράνομο ερωτικό δεσμό, σαν μοιχεία. Η λογοτεχνία εμφανίζει τη μοιχεία σαν μια από τις σημαντικότερες ασχολίες των δυτικών. Λίγα είναι τα μυθιστορήματα που δεν κάνουν κάποια αναφορά σ'αυτήν.

    Ψυχική δύναμη είναι η ικανότητα να πολεμούμε ό,τι αντιμάχεται την πορεία εξέλιξης και τη στιγμή που διακρίνοντας το εμπόδιο αισθανθούμε ότι έχουμε την ενέργεια να το εξουδετερώσουμε, τότε η ψυχή αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Εκείνη τη στιγμή νιώθω ότι πραγματικά υπάρχω γιατί, αν μη τι άλλο, χρησιμεύω στον εαυτό μου. Έχοντας όμως επωμιστεί την ευθύνη του προσανατολισμού, η συνείδηση της ύπαρξής μου περνά αναπόφευκτα απ'το μονοπάτι της ανησυχίας και φοβάμαι μήπως χαθώ. Ο έρωτας και ο φόβος πηγαίνουν πάντοτε μαζί. Όταν απουσιάζει ο φόβος η ερωτική μας διάσταση έχει τελειώσει ή δεν έχει υπάρξει ποτέ. Θα έλεγα λοιπόν ότι το ανθρώπινο ον έχει την αίσθηση του εαυτού του όταν καταφέρει να παρανομήσει. Αν μπορέσει να ξεπεράσει την απαγόρευση που φέρει εντός του, μπορεί βέβαια να αμφισβητηθεί, αλλά μόνο τότε αισθάνεται ότι είναι άνθρωπος κι ότι ζει.

    Επιστρέφοντας στις πρώτες εμπειρίες του βρέφους, εκείνες που δεν μπορεί να συγκρατήσει στη μνήμη, αλλά που έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στον υπό διαμόρφωση εσωτερικό του κόσμο, μπορούμε να πούμε ότι το άγχος και ο φόβος του αποχωρισμού είναι ένα συνεχώς επανερχόμενο θέμα που ξεκινάει από τη στιγμή της γέννησης. Είναι θεμιτό να υποθέσουμε ότι στα πρώτα στάδια του έρωτα δημιουργείται η αυταπάτη πλήρωσης ενός βασικού, δομικού κενού.

    Όλοι μας έχουμε το αίσθημα της έλλειψης κι αυτό είναι κάτι που μας ωθεί στην αναζήτηση της πλήρωσης του κενού σε βαθμό που μπορούμε ακόμη και να σκεφτούμε ότι οι εξωτερικές εικόνες είναι αποτέλεσμα ψευδαισθήσεων, δημιούργημα  της φαντασίας μας στην προσπάθεια να βρούμε τη χαμένη ολότητα. Η κατάσταση της μόνιμης ανάγκης, το αίσθημα της έλλειψης που μας ωθεί στην αναζήτηση του άλλου για την αποκατάσταση της ολότητας, αντιπροσωπεύει για τον άνθρωπο μια συνεχή υπόσχεση για διαφοροποίηση και αλλαγή. Όλοι όσοι έχουν την τύχη να ερωτευθούν, συνειδητοποιούν τη μεταμόρφωση που έχει συντελεστεί όταν βγουν από τη συγκεκριμένη ερωτική εμπειρία, ενώ όσο διαρκεί απλώς τη διαισθάνονται. Πρέπει να πούμε όμως ότι χρειάζεται και λίγο θάρρος, γιατί η υπόσχεση για πλήρωση κρύβει και τον κίνδυνο μιας αποτυχίας. Μπορεί τη δεδομένη στιγμή να προκύψει κάτι που θα παρεμποδίσει τη μεταμόρφωσή μου και τότε ο άλλος από «ζωντανή υπόσχεση» γίνεται ζωντανή μαρτυρία της αδυναμίας μου να μεταμορφωθώ.

    Η αποδοχή της έλλειψης είναι ένα άλλο δομικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλη η ζωή μας είναι ένας αγώνας για να συλλάβουμε εκείνο το κάτι που μας διαφεύγει και για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε πρέπει να μάθουμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας το βάρος της απουσίας του άλλου. Όσο κι αν ο άλλος ανταποκρίνεται στην υποσυνείδητη επιθυμία μας, η ανάγκη για ολότητα είναι τόσο μεγάλη που τίποτε δεν μπορεί να την ικανοποιήσει πραγματικά.
    Το πεπρωμένο πάνω στο οποίο δομείται η ζωή μας, είναι να μάθουμε να υπομένουμε τη στέρηση και την απογοήτευση για τον άνθρωπο που έχουμε κοντά μας. Όποιος, κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν αντιπροσωπεύει ή έχει αντιπροσωπεύσει για μας, εκφράζει μια απουσία. Όσο κι αν αγαπήσουμε έναν άλλο κι όσο κι αν αυτός μπορέσει με τη σειρά του να ανταποδώσει τα αισθήματά μας, η πιθανότητα να τον χάσουμε υπάρχει πάντοτε.

    Στην ερωτική διάσταση η απουσία εγκαθιστά τον άλλο αυθαίρετα κυρίαρχο στον εσωτερικό μου κόσμο. Όταν ο άλλος απουσιάζει γεμίζει όλη μας την ύπαρξη. Με την απουσία γίνεται «κυρίαρχη σκέψη».

    Αν η επιθυμία είναι εξ ορισμού ανικανοποίητη, όταν αγαπούμε ξανανιώθουμε έντονα το αίσθημα της μοναξιάς. Και στη ζωή και στην ερωτική διάσταση, οι ανάγκη μας σπρώχνει μπροστά, αλλά η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ, γιατί όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προσδοκίες μας. Ο άνθρωπος στην αδιάκοπη περιπλάνησή του, παραμένει αιωνίως πικραμένος από την εμπειρία του, αλλά το ανικανοποίητο είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για να ωριμάσει. Ξέρουμε πως η προσωπικότητά μας αναπτύσσεται μόνο υπό την ώθηση αυτού που μας λείπει.

    Στην ερωτική εμπειρία ο άλλος μας διαφεύγει διαρκώς. Στην ουσία, πρέπει να είμαστε μόνοι, να νιώσουμε τη μοναξιά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία του άλλου. Αμέσως μετά τη γέννηση, το μόνο μέσο που διαθέτουμε για να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο είναι τα μάτια μας που συναντούν άλλα μάτια. Από κει πιστεύω πως ξεκινάει η σαγήνευση μέσω του βλέμματος που αποτελεί και μια από τις κυριότερες συγκινήσεις της ζωής μας. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες τη στιγμή που ως ενήλικες θα συναντήσουν εκείνα τα μάτια θα ξαναζήσουν μια στιγμή που γι'αυτούς υπήρξε θεμελιώδης. Μέσα από το βλέμμα ζουν την τεράστια ένταση της επιθυμίας για επικοινωνία που έμεινε ανικανοποίητη.

    Τα μάτια του αγαπημένου προσώπου με το βάθος τους μας συνδέουν με τον κόσμο. Κι εδώ ξανασυναντούμε την ανεκπλήρωτη επιθυμία. Όπως στην πρώτη νηπιακή ηλικία ο «διάλογος με τα μάτια» δεν στάθηκε ικανός να ικανοποιήσει την ανάγκη μας να καταλάβουμε την πραγματικότητα μέσα από τον άλλο, έτσι και τώρα η εκπομπή μηνυμάτων υπογραμμίζει την μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από τον άλλον κι είναι σαν να βιώνουμε και πάλι μόνο τη μοναξιά μας. Τη στιγμή που ζητώ από τον άλλο να αντιπροσωπεύσει για εμένα όλα όσα εγώ δεν κατάφερα να είμαι, προωθώ έναν ανεπανόρθωτο αποχωρισμό. Είναι σαν να φέρω εξαρχής μια αίσθηση απώλειας κι έτσι προσπαθώντας να κερδίσω τη χαμένη ολότητα βρίσκομαι διαρκώς σε αναζήτηση αυτού που μου λείπει.

    Είναι τεράστιο λάθος να πιστέψουμε ότι έχουμε σαγηνευτεί από τον άλλο. Η αλήθεια είναι ότι σαγηνευόμαστε από τις δικές μας εικόνες που ο άλλος καταφέρνει απλώς να ανακαλεί στη μνήμη μας. Όταν πέφτω στην αγκαλιά του άλλου πρόθυμος για όλα, στην πραγματικότητα είμαι έτοιμος για τα πάντα, προκειμένου να κατανοήσω πλήρως τον εσωτερικό μου κόσμο. Ο άλλος είναι μια ευκαιρία, είναι το όργανο και το ερέθισμα, αλλά αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια είναι η δική μου προσωπική, εσωτερική διάσταση.

    Ο ερωτευμένος δεν βιώνει μόνο την απώλεια της υποκειμενικότητάς του, θέλει να είναι και αντικείμενο και επιθυμώντας ένα άλλο πρόσωπο με τη σειρά του το καθιστά δικό του αντικείμενο. Ως εκ τούτου, ο ερωτευμένος ζει μονίμως μια θεμελιώδη αντίφαση μια δυναμική σύγκρουση που πυροδοτείται από την επιθυμία του να είναι αντικείμενο και συγχρόνως υποκείμενο. Το σώμα καθίσταται το σύμβολο αυτής της σύγκρουσης. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε τι σημαίνει από ψυχολογική άποψη το να νιώσουμε ότι έχουν πάψει να μας αγαπούν. Είναι σαν να γινόμαστε ξαφνικά αόρατοι. Όταν χάσουμε τα μάτια που μας έχουν ποθήσει, τα χέρια που μας έχουν χαϊδέψει, εκείνη η «διαφορετική» διάσταση που επιβεβαίωσε και εξύψωσε το σώμα μας, τότε αυτό περνάει στην αφάνεια, εκμηδενίζεται.

    Όταν μας επιθυμούν, ο τρόπος που αισθανόμαστε τον εαυτό μας δεν συμπίπτει με την προσωπικότητά μας, αλλά με τη σαρκική μας υπόσταση κι αυτή η μεταμόρφωση οφείλεται στον πόθο. Αυτή η εμπειρία εγκυμονεί βέβαια και κινδύνους κι αυτό εξηγεί γιατί, τουλάχιστον στον δικό μας πολιτισμό, φοβόμαστε τόσο να γίνουμε αντικείμενο πόθου. Όταν συμβεί αυτό, εγκαταλείπουμε την υποκειμενικότητά μας. Αυτή όμως ακριβώς η απώλεια της υποκειμενικότητας είναι που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ζήσουμε μια νέα εμπειρία. Και σ'αυτό το σημείο αρχίζει η σχεδόν απατηλή διαδικασία της ερωτικής σχέσης. Όλοι δοκιμάζουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον άλλο ζώντας τον ως αντικείμενο, αγνοώντας την ψυχική του διάσταση. Υπάρχει μια βαθιά ψυχολογική αιτία γι'αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την εντύπωση ότι ποτέ δεν αγκαλιάστηκαν από κανέναν, αν εξαιρέσουμε τη μητέρα, ποτέ δεν είχε κανείς το κουράγιο να τους μετατρέψει σε αντικείμενα, δεν υπήρξαν αντικείμενα και άρα δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν την αυτογνωσία τους μέσα από τον άλλον. Πρόκειται για μια μορφή ψυχικής διαταραχής που καθιστά αδύνατη τη μεταφορά του συγκεκριμένου ατόμου σε θέση αντικειμένου. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο. Το αίσθημα αποστροφής που νιώθουμε για κάποιον άνθρωπο μας λέει την ιστορία του, ότι δηλαδή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αντικείμενο.         

    Υπάρχει πάντοτε ακόμη και στις πλέον εξελιγμένες ψυχικές συνθήκες μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που ασφαλώς έχει τις καταβολές της στην παιδική ηλικία. Η επιθυμία να είμαστε αντικείμενα για κάποιον όπως ήμαστε για τους γονείς τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Αυτό είναι μια πρωτογονική μνήμη που κουβαλούμε πάντοτε μέσα μας.

    Ας σκεφτούμε πως ξεκινάει μια σχέση: όλα είναι φαντασίωση. Όταν λέμε στο πρόσωπο που μας ενδιαφέρει τις δύο μοιραίες λεξούλες «σ'αγαπώ», στην πραγματικότητα βάζουμε τις βάσεις για να του εξιστορήσουμε το μέρος των φαντασιώσεών μας που τον αφορούν. Αυτή η φαντασίωση του έρωτα είναι καθαρά δική μας επινόηση, γιατί ως εκείνη τη στιγμή δεν έχουμε γνωρίσει την πραγματικότητα του άλλου. Είναι ένα κρίσιμο σημείο για την κατανόηση της φαινομενολογίας αυτής της στιγμής. Ο ερωτευμένος έχει ονειροπολήσει γύρω από το αγαπημένο του πρόσωπο, έχει ονειρευτεί με ανοιχτά μάτια, έχει πλάσει μια ολόκληρη ιστορία, αλλά όταν δηλώνει τον έρωτά του δεν κάνει άλλο από το να επιβεβαιώνει την δική του εσωτερική ζωή. Έχοντας φτάσει σ'αυτό το κρίσιμο σημείο, θέλει να ζωντανέψει τις φαντασιώσεις και τους πόθους του, να μεταφέρει στο λόγο και στην απτή διάσταση της σχέσης τη συγκίνηση που έχει ζωντανέψει μέσα του, να τη θέσει κάτω από «το βλέμμα του άλλου». Έτσι όμως εκθέτει τον εαυτό του και κινδυνεύει να δεχτεί μια απόρριψη.

    Αυτό όμως που πραγματικά μας δίνει ο έρωτας είναι η ψυχολογική ολότητα, γιατί το ψυχολογικό κενό ήταν αυτό που δημιούργησε τις προϋποθέσεις. Στην πραγματικότητα είναι μια μύηση που δεν τελειώνει ποτέ, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να καλυφτεί απόλυτα και παντοτινά το κενό. Απ'τη στιγμή όμως που θα γευτούμε το εξαιρετικό εκείνο αίσθημα της πληρότητας που δίνει η συνεύρεση με τον άλλον, θα ξέρουμε τουλάχιστον που οφείλεται το κενό μας. Οι πρώτες εμπειρίες, είναι πολύ βασικές, γιατί παρέχουν τις πληροφορίες που επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε έξω από μας την αιτία του αισθήματος του ανολοκλήρωτου. Η δραματική, αλλά και πολύ διεγερτική πλευρά αυτής της διαδικασίας μύησης είναι ότι απ'τη στιγμή που θα ξεκινήσει δεν τελειώνει ποτέ. Ο κίνδυνος σ'αυτό το αίσθημα της ολοκλήρωσης έγκειται στο γεγονός ότι είναι δυναμικό και όχι στατικό. Καθώς ωριμάζουμε ψυχολογικά, διαρκώς μεταμορφωνόμαστε και ενδέχεται να φτάσουμε σε κάποιο σημείο όπου να μη μας καλύπτει πλέον το αγαπημένο πρόσωπο, να μη γεμίζει το κενό που νιώθουμε. Αυτό είναι το δραματικό στοιχείο που μονίμως αντιμετωπίζουμε στις ερωτικές μας σχέσεις.

    Αν ο άλλος αντιπροσωπεύει κάτι που λείπει από μένα, πρέπει να το αρπάξω, να το κλέψω από τον κόσμο, γιατί αυτό που επιθυμώ δεν μου προσφέρεται αυθόρμητα κι άρα πρέπει να το αποσπάσω με τη δύναμή μου. Μόλις αποκτήσουμε αυτό που μας δίνει το αίσθημα της πληρότητας, αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με τρόμο, πόνο και αγωνία την πιθανότητα να το χάσουμε. Μπορεί κάλλιστα να υπάρχουν σχέσεις χωρίς έντονες φωτοσκιάσεις, χωρίς ρίγη και προαισθήματα, αλλά είναι άλλου τύπου. Ο έρωτας χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή της απομάκρυνσης και της επανεύρεσης, από την ανάγκη να επιβεβαιώσουμε το κεκτημένο, να λέμε «είσαι δικός μου για πάντα», ενώ την ίδια στιγμή μια φωνή μέσα μας ψιθυρίζει πως δεν είναι έτσι. Η ουσιαστική σχέση με τον άλλον δεν είναι κάτι που κερδίζεται μια κι έξω, αλλά απαιτεί συνεχή προσπάθεια.

    Μια βαθιά σχέση προϋποθέτει αυτή την παραδοχή της απόστασης και της διαφοράς. Η ψυχική απόσταση εξάλλου είναι αυτή που επιτρέπει την συνύπαρξη του ζευγαριού, γιατί ο ένας βιώνει την παρουσία του άλλου, ο οποίος όμως είναι απών λόγω του ότι είναι διαφορετικός. Κι εκεί ξαναοδηγούμαστε, κατά κάποιο τρόπο, στην πρότερη μοναξιά μας, αλλά με μια μεγάλη διαφορά. Είναι μια μοναξιά την οποία πολεμήσαμε και κατανοήσαμε. Είχαμε το θάρρος να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Θάρρος που σημαίνει ότι διαθέτουμε μια βαθιά κατανόηση που αποτρέπει τη διάλυση του δεσμού, που άλλωστε θα ήταν μια παιδική αντίδραση. Το θάρρος του να βλέπουμε πως έχουν τα πράγματα σημαίνει πως μπορούμε να δεχτούμε τη διαφορά, να ζήσουμε μ'αυτήν.

    Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αρνούμενοι να αφεθούμε στον έρωτα, στερούμε από τον εαυτό μας τη χρυσή ευκαιρία για αυτογνωσία. Μόνο όταν δεχτούμε τη συναισθηματική μας ζωή όπως είναι, μπορούμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας. Για να διακρίνω το φως και τη δύναμή μου, πρέπει να κοιτάξω ερευνητικά μέσα στο σκοτάδι μου.
    Συμπεράσματα
    1. Μια στενή, προσωπική σχέση προσφέρει μια από τις καλύτερες ευκαιρίες για την επίλυση άλυτων ζητημάτων / προβλημάτων της παιδικής ηλικίας.

    2. Ασυνείδητες δυνάμεις, πολύ περισσότερο από λογικούς παράγοντες, επιλέγουν τα πρόσωπα που θα ερωτευτούμε.

    3. Η ασυνείδητη επιλογή αφορά τον καταλληλότερο άνθρωπο με τον οποίο μπορεί το άτομο να ξαναβιώσει εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος συνδυάζει τα πιο σημαντικά στοιχεία και των δύο γονιών.

    4. Τα αρνητικά στοιχεία επηρεάζουν τις ερωτικές επιλογές - ιδίως της έμμονης αγάπης - σε μεγαλύτερο βαθμό απ'ότι τα θετικά γνωρίσματα, διότι η προσβολή ή αποστέρηση που έχει προκληθεί από αυτά πρέπει να επουλωθεί.

    5. Όσο πιο τραυματική είναι η συγκεκριμένη εμπειρία της παιδικής ηλικίας και όσο μεγαλύτερη η ομοιότητα μεταξύ του γονιού από τον οποίο προκλήθηκε και του / της συντρόφου τόσο πιο έντονη θα είναι η εμπειρία του έρωτα.

    6. Η εμπειρία του έρωτα προκαλεί την επιστροφή σε μια αρχική συμβίωση με τη μητέρα, μια τέλεια ένωση με τα σύνορα του εγώ. Γι'αυτό ερωτευόμαστε ένα άτομο τη φορά. Η επιστροφή στο χαμένο παράδεισο δημιουργεί εκ νέου την προσδοκία ότι ο ερωτευμένος / η θα καλύψει όλες τις βρεφονηπιακές ανάγκες.

    7. Εφόσον η διαδικασία του έρωτα υπαγορεύεται από μια εσωτερική ρομαντική εικόνα, οι εραστές αισθάνονται ότι ανέκαθεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Έτσι λοιπόν η διαδικασία αυτή εμπεριέχει την αναβίωση πολύ συγκεκριμένων και ισχυρών εμπειριών της παιδικής ηλικίας, οι ερωτευμένοι πιστεύουν ότι ο εραστής τους είναι «μοναδικός/ή» και ότι ο χαμός του/της ή η εξαφάνισή του/της θα είναι αβάσταχτη.

    8. Όταν ένα ζευγάρι ερωτεύεται, η ασυνείδητη επιλογή του είναι αμοιβαία και συμπληρωματική. Έτσι, οι δύο σύντροφοι μπορούν να εκφράσουν τα δικά τους «κεντρικά προβλήματα/ζητήματα». Μαζί δημιουργούν το δικό τους «κεντρικό ζήτημα», το ζήτημα στο οποίο θα επικεντρωθούν οι περισσότερες από τις μελλοντικές τους συγκρούσεις.

    9. Η κατανόηση της σχέσης μεταξύ των άλυτων ζητημάτων της παιδικής ηλικίας και των μετέπειτα προβλημάτων μειώνει τα συναισθήματα της ενοχής και της μομφής και βοηθά και τους δύο συντρόφους να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσον αφορά τα προβλήματα ή ζητήματα της σχέσης τους. Βοηθά τα ζευγάρια να μετατρέψουν τα προβλήματά τους σε ευκαιρίες για ωρίμανση ατομική ή κοινή, ως ζευγάρι.

    10. Τα ζευγάρια που ακούν προσεκτικά τα συναισθήματα και τις ανάγκες του άλλου, που εκφράζουν κατανόηση και προσφέρουν στον άλλο αυτά που χρειάζεται είναι ικανά να διατηρούν επ'άπειρον την ερωτική φλόγα. Ο λόγος είναι ότι η έκφραση της κατανόησης - η εκπλήρωση των επιθυμιών του άλλου, που επεκτείνονται από την εμβέλεια της σχέσης μεταξύ της δυναμικής του ζευγαριού και των ζητημάτων της παιδικής ηλικίας - είναι ο καλύτερος τρόπος ωρίμανσης, ατομική ή του ζευγαριού. Καθώς οι σύντροφοι ωριμάζουν ψυχολογικά, ωριμάζει και η σχέση τους. Και η ωρίμανση είναι το αντίθετο της εξουθένωσης.
    Και, για μια ακόμη φορά, σχετικά με τα πολλά πρόσωπα της αγάπης:
    Όπως υπάρχουν τόσα μυαλά όσο και κεφάλια,
    έτσι υπάρχουν τόσες αγάπες όσες είναι κι οι καρδιές.
    - Λέων Τολστόι.-
    Υ.Γ.
    Το κείμενο που διαβάσατε είναι «παρμένο» από το βιβλίο του ...  με τίτλο ...  Πρόκειται βέβαια για μια περίληψη.
    Για τον έρωτα βρίσκει κανείς πολλές ενδιαφέρουσες περιγραφές στη βιβλιογραφία. Το συγκεκριμένο κείμενο μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση καθώς γίνεται αναφορά σε πολλές και σημαντικές λεπτομέρειες, με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε αναγνώστης. Παράλληλα  υπογραμμίζεται συχνά η συσχέτιση των βιωμάτων του σήμερα με τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Την τεράστια σημασία αυτής της συσχέτισης μας διδάσκει άλλωστε η ψυχανάλυση.
    Κατά τη διαδικασία του έρωτα προβάλλουμε αυτά που μας λείπουν ή νιώθουμε ότι μας λείπουν, όπως κι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, στον άλλο. Τον εξιδανικεύουμε και νιώθουμε/ελπίζουμε ότι καλύπτει όλες μας τις ανάγκες κι ότι μαζί του  (θα) είμαστε ευτυχισμένοι. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας αυτής γίνεται ασυνείδητα. Τα ουσιαστικά κίνητρα επιλογής συντρόφου, όπως και τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούμε δεν τους συνειδητοποιούμε.
    Συνήθως ερωτευόμαστε όταν δεν είμαστε / περνάμε καλά. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι συναισθηματικές μας  ανάγκες  σ'αυτές τις περιόδους είναι αυξημένες. Αισθήματα μοναξιάς, αποτυχίας, ακεφιάς, χαμηλής αυτοεκτίμησης κ.α. μας οδηγούν ευκολότερα στην «αναζήτηση» του έρωτα που, όπως περιγράφηκε τόσο ωραία στο πιο πάνω κείμενο, θα μας κάνει να νιώσουμε την ένταση, τη ζωντάνια, το πάθος και τη «ζωή».
    Οι στατιστικές αναφέρουν ότι ο άνθρωπος ερωτεύεται κατά μέσο όρο 3-5 φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Υποθέτω ότι 2-3 φορές θα συμβεί αυτό μέχρι να παντρευτεί κανείς και άλλες 1-2 φορές κατά τη διάρκεια του γάμου, είτε επειδή η συζυγική σχέση «δεν πάει καλά», είτε επειδή περνά ο ίδιος / η ίδια αυτό που ονομάζουμε «υπαρξιακή κρίση» (στο θέμα αυτό θα γίνει εκτενή αναφορά δε άλλο σημείο).
    Η γνώση περί ασυνείδητων κινήτρων, αναγκών, φόβων κλπ. δε σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να ερωτευόμαστε, ούτε ότι αυτός που ερωτεύεται  έχει πρόβλημα. Πρόκειται για μια αναπόφευκτη ανθρώπινη διαδικασία, που είναι άλλωστε και η ομορφότερη .... τρέλα της ζωής!

    Απο το βιβλίο του A. Carotenuto με τίτλο " Έρως και πάθος¨.
     
    Via

    Η αντιύλη να είναι άραγε ο φύλαξ άγγελός μας;

    Η αντιύλη να είναι άραγε ο φύλαξ άγγελός μας;

    Τι είναι – άραγε- το «δεύτερο εγώ» μας, που ορισμένοι επιστήμονες το αποδίδουν στην αντιύλη και η λαϊκή δοξασία μιλάει για «φύλακα άγγελο» του ανθρώπου, που τον σώζει την τελευταία στιγμή;
    ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές φορές οι άνθρωποι, σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής τους, μιλούν για μία άγνωστη δύναμη που τους έσωσε την τελευταία στιγμή. Μία ανεξήγητη δύναμη που δεν έχει σάρκα και οστά και που, ασφαλώς, δεν μπορούν να δουν. Μία αόρατη δύναμη που αυθόρμητα πολλοί επικαλούνται και θέλουν να είναι ο «φύλακας άγγελός» τους!
    Χωρίς αντίρρηση, έχουμε να κάνουμε με ένα περίεργο και ανεξήγητο φαινόμενο, που δεν είναι μοναδικό και το οποίο δεν εμφανίζεται μονάχα σε έναν άνθρωπο, ώστε να μιλάμε για μια παραίσθηση ή ένα τυχαίο παραψυχολογικό φαινόμενο, αλλά για ένα γενικό φαινόμενο που επικαλούνται σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της γης, είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν σε ανώτερες και υπερφυσικές δυνάμεις.
    Η γενική αρχή «όπου ύλη και αντιύλη», που πιστεύουν οι φυσικοί επιστήμονες και αστρονόμοι, δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας άλλης αντίστοιχης δύναμης «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του ανθρώπου, που μοιάζει πολύ με μία εικονική πραγματικότητα: άϋλη και ασύλληπτη, αλλά πανταχού παρούσα!
    Σε μία τηλεοπτική εκπομπή, που έγινε για το θέμα αυτό, την Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2005, στον τηλεοπτικό σταθμό Alter, οι επιστήμονες που φιλοξενούσε ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής κ Κ. Χαρδαβέλλας, δέχθηκαν την ύπαρξη της αντιύλης και μάλιστα έγινε εκτενής αναφορά για ένα επιστημονικό πείραμα που επιχειρείται στην περιοχή Cern της Ελβετίας με έναν επιταχυντή σωματιδίων, για ν’ αποδειχθεί όχι μόνον η ύπαρξη της αντιύλης, αλλά και τι έγινε ακριβώς το πρώτο δευτερόλεπτο μετά την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang). 
    Εις την ως άνω τηλεοπτική συζήτηση, που έγινε για την αντιύλη, ειπώθηκαν συγκλονιστικά πράγματα, που προβληματίζουν την ανθρωπότητα, δεδομένου ότι η επιχείρηση δημιουργίας αντιύλης με τον επιταχυντή σωματιδίων, που προγραμματίζεται να γίνει το 2007, ίσως προκαλέσει την δημιουργίαν ενός νέου σύμπαντος, αλλά και την καταστροφήν παντός όντος στον πλανήτη μας, από ενδεχόμενο λάθος των επιστημόνων, όπως τουλάχιστον υπεστήριξε σε άλλη τηλεοπτική εκπομπή ο γνωστός ιστορικός ερευνητής κ Κώστας Δούκας σε τηλεοπτική συνέντευξή του στον δημοσιογράφο και παρουσιαστή κ Κώστα Χούντα (High Tv).
    Ας δούμε, όμως, τι είναι ακριβώς η αντιύλη, έτσι όπως ακριβώς διαβάζουμε το θέμα στην εγκυκλοπαίδεια «Δομή»:
    «ΑΝΤΙΫΛΗ: Είδος ύλης το οποίο θεωρητικά αποτελείται από σωματίδια αντίθετου φορτίου από εκείνα που αποτελούν τη συνήθη ύλη. Θεωρητικά πάντα, όταν ένα κομμάτι ύλης συναντήσει ένα κομμάτι αντιύλης, θα εξαφανιστούν και τα δύο. Τα άτομα από τα οποία αποτελείται η ύλη οικοδομούνται καθαυτά από στοιχειώδη σωμάτια. 
    Τα τρία βασικά σωμάτιά τους είναι το πρωτόνιο, το ηλεκτρόνιο και το νετρόνιο, τα oποία είναι και καλά καθορισμένα ως σταθερά σωμάτια. 
    Επιπλέον, στις υψηλοενεργειακές πυρηνικές μετουσιώσεις (μεταστοιχειώσεις) ανακαλύφθηκε ένας αριθμός προσωρινών σωματίων, όπως είναι τα μεσόνια και τα υπερόνια. 
    Εκτός από όλα αυτά τα σωμάτια,είναι τώρα παραδεκτό ότι υπάρχει μια πλήρης σειρά αντισωματίων, δηλαδή σωματίων που οι ιδιότητές τους είναι ακριβώς οι αντίθετες εκείνων της κανονικής ύλης. Αυτά τα αντίθετα σωμάτια ονομάζονται συλλογικά αντιύλη. 
    Μόνο σε έναν αριθμό περιπτώσεων η παρουσία ενός αντισωματίου έχει πιστοποιηθεί πειραματικά· και επειδή ένα οποιοδήποτε αντισωμάτιο αναγκαστικά πρέπει να είναι πολύ μικρής διάρκειας ζωής, τα σχετικά πειράματα είναι δύσκολα και η απόδειξή τους μπορεί να γίνει μόνο τυχαία. 
    Η αιτία που ένα αντισωμάτιο έχει χρόνο ζωής πολύ λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου βρίσκεται στο ότι, εάν π.χ. ένα από αυτά τα αντισωμάτια παραχθεί προσωρινά σε κάποια πυρηνική σχάση, θα έρθει σχεδόν αμέσως σε επαφή με τα αντίστοιχα κανονικά σωμάτια και τότε και τα δύο θα καταστραφούν αμοιβαία. Τα αντίθετα ηλεκτρικά φορτία που φέρουν τα δύο αυτά σωμάτια θα εξουδετερωθούν μόλις πλησιάσουν, θα εκμηδενιστούν και τότε θα ελευθερωθεί ενέργεια τόση όση είναι η ισοδύναμη ποσότητά της προς την ολική μάζα και των δύο σωματίων. 
    Θα ήταν καταστρεπτικό αν ύλη και αντιύλη συναντούσαν ποτέ η μία την άλλη. 
    Αν ένα μέρος από την αντιύλη., όχι μεγαλύτερο από ένα πορτοκάλι, έμπαινε στον κόσμο μας από το εξωτερικό διάστημα, η ενέργεια που θα παραγόταν ως αποτέλεσμα της αμοιβαίας εκμηδένισης, θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με έκρηξη μιας βόμβας υδρογόνου. Ανάλογη σκέψη θα μπορούσε να γίνει και για τη συνάντηση, π.χ. στο διάστημα, δύο βιολογικών όντων από κόσμους φτιαγμένους από ύλη και αντιύλη. To αποτέλεσμα θα ήταν η καταστροφή τους ως βιολογικών όντων. 
    Τώρα που η ύπαρξη των αντισωματίων έχει αποδειχτεί και θεωρητικά και πειραματικά, είναι πολύ ενδιαφέρον να τολμήσει να διαλογιστεί κανείς γιατί υπάρχει μία τάξη σωματίων, τα οποία είναι περισσότερο ή λιγότερο σταθερά, ενώ τα αντίθετά τους έχουν τόσο σύντομη διάρκεια ζωής. Υπάρχει σε αυτό η σκέψη ότι ίσως μόνο κατά τύχη να συμβαίνει το τμήμα μας αυτό του σύμπαντος να οικοδομείται με κανονική ύλη, ενώ σε άλλες περιοχές του σύμπαντος μπορεί η για μας αντιύλη να αποτελεί την κανονική. 
    Εάν πράγματι το σύμπαν αποτελείται σε μερικά μέρη από ύλη και σε άλλα μέρη από αντιύλη, αυτό θα έδινε ένα είδος συμμετρίας, την οποία τόσο προσδοκούν οι επιστήμονες στη φύση».
     
    Η ύλη συνίσταται από μόρια, των οποίων οι μάζες και τα ηλεκτρικά φορτία ποικίλλουν.
    ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
    Η εφημερίδα «Καθημερινή» της 24ης Οκτωβρίου 2009, σε ένα θέμα της για την Αντιύλη, έλεγε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
    «Αντιύλη: Πρόκειται για το αντίθετο της ύλης: η αντιύλη αντιδρά...άσχημα όταν έρχεται σε επαφή με ύλη, με αποτέλεσμα την έκλυση ενέργειας που αφήνει κατά πολύ πίσω μία πυρηνική έκρηξη.
    Η ύλη συνίσταται από μόρια, των οποίων οι μάζες και τα ηλεκτρικά φορτία ποικίλλουν. Για κάθε ένα από αυτά τα μόρια, υπάρχει ένα «αντιμόριο» : ίδια μάζα, αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο. Αν συγκρουστούν, εκλύεται ενέργεια. Μία μικρή ποσότητα μάζας παράγει μία εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα ενέργειας, όπως δείχνει η διάσημη εξίσωση του Αϊνστάιν: Ε=mc^2. Πρακτικά, οι ποσότητες ενέργειας που εκλύονται είναι τεράστιες. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Πρακτική εφαρμογή: θα αργήσει, καθώς η παραγωγή μορίων αντιύλης είναι δαπανηρή και...επικίνδυνη: μερικές χιλιάδες μόρια αντιυδρογόνου θα είναι διαθέσιμα εντός πενήντα ετών…»
    ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
    Χωρίς αμφιβολία, για το θέμα της ύλης και αντιύλης, η λαϊκή δοξασία έχει δημιουργήσει πολλούς θρύλους και παραδόσεις, που ο αναγνώστης μπορεί να ανακαλύψει μονάχα στην διαίσθηση του ελληνικού λαού και όχι, ασφαλώς, σε ειδικά συγγράμματά του.
    Απ’ τα πανάρχαια χρόνια η διάθεση του ανθρώπου να δει τον «δεύτερο εαυτό» του, εικονίζεται πολύ παραστατικά στα πάσης φύσεως είδωλα, που προσπαθούσε να κατασκευάσει, όπως για παράδειγμα οι καθρέπτες και τα κάτοπτρα, που η ίδια η φύση φρόντισε να δημιουργήσει, με τους αντικαθρεπτισμούς των ειδώλων σε διάφορες επιφάνειες (λιμνάζοντα ύδατα, λεία αντικείμενα κλπ). Ακόμη και ο απόηχος της φωνής των ανθρώπων, όπως ο αντίλαλος που ακούγεται, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προέκταση του ίδιου του «εγώ» μας!..
     
    Η Μέδουσα. Έργο του Franz von Stuck
    ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ
    Πολλές φορές το άλλο «εγώ» μας, που είναι το είδωλό μας, δημιουργεί μία φοβία και μία προκατάληψη ή δεισιδαιμονία, που έχει έμφυτο χαρακτήρα. Αυτός και ο λόγος που δημιουργήθηκε ο μύθος της Μέδουσας με το αποκρουστικό πρόσωπο.
    Ως γνωστόν, η Μέδουσα, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ήταν μία από τις τρείς Γοργόνες, που ονομάζονταν Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα, κόρες και οι τρεις δύο θαλασσινών θεοτήτων, του Φόρκη και της Κητώς. Μόνο η η Μέδουσα, ήταν θνητή• οι άλλες δύο ήταν αθάνατες. Γενικά δίνουν το όνομα Γοργόνα (1) στη Μέδουσα, που τη θεωρούσαν ως την κατεξοχήν Γοργόνα. 
    Αυτά τα τρία τέρατα, πάντα κατά την μυθολογία μας, κατοικούσαν στις εσχατιές της Δύσης, όχι μακριά από το βασίλειο των νεκρών, από τη χώρα των Εσπερίδων, του Γηρυόνη, κτλ. 
    Οι Γοργόνες στο κεφάλι τους, στη θέση των μαλλιών, είχαν φίδια• είχαν χοντρούς χαυλιόδοντες, όπως τα αγριογούρουνα, χέρια χάλκινα και χρυσά φτερά με τα οποία μπορούσαν να πετούν. Τα μάτια τους ήταν σπινθηροβόλα και το βλέμμα τους τόσο διαπεραστικό, που οποιοσδήποτε το έβλεπε μεταμορφωνόταν σε πέτρα. Προκαλούσαν τρόμο και φρίκη όχι μόνο σε όλους τους θνητούς, αλλά και στους αθανάτους. Μόνο ο Ποσειδώνας δε φοβήθηκε να ενωθεί με τη Μέδουσα και την άφησε έγκυο.
    Εκείνο ακριβώς τον καιρό ο Περσέας έφυγε προς τη Δύση, για να σκοτώσει τη Μέδουσα. Αυτό έγινε είτε γιατί του το επέβαλε ο Πολυδέκτης, ο τύραννος της Σερίφου, είτε κατά συμβουλή της Αθηνάς. 
    Ύστερα από πολλές περιπέτειες ο Περσέας βρήκε τελικά την κρυψώνα των τεράτων, υψώθηκε στον αέρα χάρη στα φτερωτά σαντάλια, που του είχε δωρίσει ο Ερμής, και κατάφερε να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας. 
    Ο Περσέας, για να αποφύγει να κοιτάξει την Μέδουσα κατά πρόσωπο, χρησιμοποίησε τη γυαλισμένη ασπίδα του σαν καθρέφτη και έτσι δεν είχε να φοβηθεί το τρομερό βλέμμα του θηρίου. Για περισσότερη σιγουριά σκότωσε τη Γοργόνα στον ύπνο της. Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας βγήκαν τα δύο όντα που είχαν πατέρα τον Ποσειδώνα• Ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο, και ο Χρυσάορας.
    Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
    Η θεά Αθηνά, πάντα κατά τον μύθο, χρησιμοποίησε το κεφάλι της Μέδουσας που το έβαλε επάνω στην ασπίδα της ή καλύτερα στο κέντρο της αιγίδας της. Έτσι οι εχθροί της έμεναν πετρωμένοι και μόνο που αντίκρυζαν την όψη της θεάς. 
    Ο Περσέας μάζεψε επίσης το αίμα που έτρεξε από την πληγή της Μέδουσας. 
    Λένε πως αυτό το αίμα είχε μαγικές ιδιότητες• εκείνο που είχε τρέξει από την αριστερή φλέβα ήταν ένα θανατηφόρο δηλητήριο, ενώ εκείνο που είχε τρέξει από τη δεξιά φλέβα ήταν ένα φάρμακο ικανό να αναστήσει τους νεκρούς!.. (2) 
    Και κάτι ακόμη: Στη θέα και μιας μόνο τούφας από τα μαλλιά της Μέδουσας, ένας στρατός πολιορκητών τρεπόταν σε φυγή (3).
    Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
    Ο μύθος της Μέδουσας εξελίσσεται από τις αρχές ίσαμε την ελληνιστική εποχή. Αρχικά η Γοργόνα είναι ένα τέρας, μια από τις πρωταρχικές θεότητες που ανήκει στη γενιά πριν από τους Ολυμπίους. Έπειτα φτάνουν να τη θεωρούν ως το θύμα μιας μεταμόρφωσης και διηγούνταν πως η Γοργόνα ήταν αρχικά μια ωραία νέα κοπέλα, που τόλμησε να παραβγεί στην ομορφιά με τη θεά Αθηνά. Ήταν υπερήφανη, ιδίως για την ομορφιά των μαλλιών της. Για να την τιμωρήσει, η Αθηνά άλλαξε τα μαλλιά της με ισάριθμα φίδια. Ή διηγούνται ακόμη πως η οργή της Αθηνάς ξέσπασε στη νέα, γιατί ο Ποσειδώνας την είχε βιάσει σε ένα ιερό αφιερωμένο στην ίδια. Η τιμωρία αυτής της ιεροσυλίας έπεσε επάνω στη Μέδουσα.
    Ο Διόδωρος μας διέσωσε μια ευημεριστική ερμηνεία του μύθου των Γοργόνων. Οι Γοργόνες, λέει, αποτελούσαν ένα λαό πολεμικό, όπως οι Αμαζόνες. Κατοικούσαν σε μια χώρα, που βρισκόταν στα σύνορα της χώρας των Ατλάντων (4). 
    Αυτοί, που είχαν υποταχτεί στις Αμαζόνες, προέτρεψαν τη βασίλισσα Μύρινα να κηρύξει τον πόλεμο στις Γοργόνες, πού ήταν κακοί γείτονες. Οι Αμαζόνες νίκησαν, αλλά οι Γοργόνες συνήλθαν γρήγορα από τις ήττες τους. Κατόπιν τους επιτέθηκε ο Περσέας και τις κατάστρεψε τελειωτικά ο Ηρακλής (5).
    ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ
    Ιδού, λοιπόν, γιατί ο ελληνικός λαός, που δημιούργησε τις βάσεις όλων των φιλοσοφικών και επιστημονικών θεωριών, γέννησε και τον μύθο της Μέδουσας, σαν ένα άλλο «εγώ» της προσωπικότητας των ατόμων, με αποκρουστική μορφή, λόγω του δέους και της υπερβολικής φοβίας στο άγνωστο και μυστηριώδες «είδωλό» του.
    Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και τα ζώα, όπως τα άλογα, όταν βλέπουν το είδωλό τους στο νερό, δεν μπορούν να το πιουν εάν πρώτα δεν ακούσουν την σαγηνευτική φωνή των πουλιών. Αυτός και ο λόγος που οι χωρικοί, όταν συνοδεύουν τα άλογα στις πηγές των υδάτων, μιμούνται τις φωνές των πουλιών για να τα ηρεμήσουν και να πιούν το δροσερό νερό.
    Μήπως, λοιπόν, ο «φύλαξ άγγελός» μας είναι ένα αγγελικό πρόσωπο με την μυστηριώδη και άϋλη μορφή, που οι επιστήμονες επονομάζουν «αντιύλη»;
    Λέω: Μήπως;
    ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
    1. (αρχ. Γοργώ)
    2. Το θέμα μας θυμίζει τις θεραπευτικές ιδιότητες του Ασκληπιού!.
    3. Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική στον μύθο Κηφέα και Ηρακλής.
    4. Η λεγομένη Ατλαντίδα.
    5. Pierre Grimal: «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας». Πηγές: Ησ., θεογ. 274 κ.ε. / Ασπίδα 224 κ.ε. Πίνδ., Πυθ. 12, 13. Όμ., Ε 741, θ 349, Λ 36 / λ 623. Απολλόδ., Βιβλ. 2, 4, 2 κ.ε., 2, 7, 3. 3, 10, 3. Οβίδ., Met. 4, 765 κ.ε. Αισχ., Προμ. 800. Σχόλ. στον Απολλ. Ρόδ., Αργ. 4, 1515. Ευρ., Ίωνας 989, 1003 κ.ε. Σέρβ., Σχόλ. στον Βιργ., Αιν. 6, 289. Διόδ. Σικ. 3, 54 και 55. Νόνν., Δίον. 25, 85 κ.ε. Πρβ. Πλίν., Φυσ. Ιστ. 6, 35. Πρβ. Κ. ZIEG-LER, «Das Spiegelmotiv im Gorgomythos», ARW, 24, 1926, 1-18. C. HoRKiNs, «Assyrian Elements in the Perseus' Gorgon Story», AJA, 1934, 341-358. KAISER WiLHF.i.M II, Studien zur Gorgo, Βερολίνο, 1936.
     
     
    Via

    Ήσαν οι διάβολοι εκπεσόντες άγγελοι;




    Διαβάστε τι λέει η Αγία Γραφή για τον Διάβολο και πώς αντιμετωπίζεται από την Εκκλησία μας το θέμα του Εωσφόρου, που τόσο πολύ ταλανίζει την ανθρωπότητα από τον καιρό της μεγάλης πτώσης του μέχρι την εποχή μας, όχι μόνο τις παραμονές των Χριστουγέννων, αλλά και τις άλλες μέρες του χρόνου!..


     


    Αριστερά: «Ο Αδάμ και η Εύα». Πίνακας του Ούγκο Βαν ντερ Χους, αλιευμένος από την εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία». Ο ανθρωπόμορφος Διάβολος, που έχει μεταμορφωθεί σε φίδι, έχει πείσει την Εύα να φάει τον απαγορευμένο καρπό «και διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί των δύο, και έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν, και έρραψαν φύλλα συκής και εποίησαν εαυτοίς περιζώματα» (Γεν. 3, 7).Δεξιά: J. J. Feuchère, Σατανάς, 1833
    ΓΙΑ τον Διάβολο, όπως είναι γνωστό, έχουν γραφεί χιλιάδες βιβλία. Από τον καιρό της πτώσης του μέχρι σήμερα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα. Σκοπός του ήταν να διαβάλει (να συκοφαντεί) τους ανθρώπους στο Θεό και το Θεό στους ανθρώπους, αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Πολλά είναι τα ονόματα που του δίνει η Αγία Γραφή και όλα έχουν σχέση με το καταστροφικό του έργο. Αναφέρεται ως «άρχων του σκότους», «άρχων του κόσμου ή του αιώνα τούτου», «πατήρ του ψεύδους», «ανθρωποκτόνος», «Βελίαρ», «Βεελζεβούλ», «Απολλύων», «πειράζων», «πειρασμός», «πονηρός», «λέων ωρυόμενος», «δράκων» ή «όφις ο αρχαίος» κ.ά. 
    Η Αγία Γραφή και η παράδοση της Εκκλησίας διδάσκουν ότι ο διάβολος ήταν πρώτα άγγελος του Θεού και μάλιστα αρχάγγελος, που λεγόταν Εωσφόρος (αυτός που φέρνει την αυγή), μπήκε όμως μέσα του, άγνωστο πώς, η αλαζονική ιδέα να γίνει όμοιος με το Θεό και επαναστάτησε εναντίον του. Ο Θεός τότε τον τιμώρησε αφαιρώντας την ευλογία του. Μαζί του ο διάβολος παρέσυρε και χιλιάδες αγγέλων που μετατράπηκαν έτσι σε «δαίμονες».
    Έργο του διαβόλου είναι να αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού και στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού. Προσπαθεί να παρασύρει τους καλούς στο κακό, ενώ στους άπιστους ενισχύει την απιστία και την απομάκρυνση από το Θεό. Ο Κύριος επιτρέπει, μέχρις ορισμένου σημείου, να πειράξει ο διάβολος τον άνθρωπο για να δοκιμαστεί η πίστη του ή και για να τον συνετίσει, δείχνοντάς του πόσο φριχτά είναι τα «οψώνια της αμαρτίας». Ο πιστός αντιστέκεται στους πειρασμούς με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, την προσευχή και την αγαθοεργία. Στη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου θα συντριβεί το κράτος του διαβόλου και των δαιμόνων του, που θα ριχτούν στον τόπο της αιώνιας κόλασης, όπως λέει η Αγία Γραφή και μάλιστα η Καινή Διαθήκη σε όλα σχεδόν τα βιβία της (Ευαγγέλια, Πράξεις Αποστόλων, Επιστολές, Αποκάλυψη κλπ) (1)


     
     
     
     
    Αριστερά: Ο διάβολος όπως απεικονίζεται σε έργο του Michael Pahces, τον 15ο αιώνα. (Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»). Δεξιά: Οι εκπεσόντες άγγελοι, πριν την πτώση τους, ήσαν αγνοί και αγαθοί με εξαίρετα προσόντα.(Η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα: http://bp2.blogger.com)
    ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ…
    Όλοι γνωρίζουν ότι, εκτός των αγαθών αγγέλων υπάρχουν και οι πονηροί άγγελοι, οι δαίμονες. Η πραγματική προσωπική ύπαρξή τους μαρτυρείται σε πολυάριθμα χωρία της Γραφής από του πρώτου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης, όπου ο Διάβολος υπό την μορφήν τού όφεως εισηγήθηκε δολίως εις την Εύαν την παρακοήν, μέχρι και του τελευταίου βιβλίου της Καινής Διαθήκης όπου αναγράφεται ως τετελεσμένον γεγονός η αιωνία καταδίκη του διαβόλου, του πλανώντος την οικουμένην, ο οποίος «εβλήθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου» (2).
    Εις το βιβλίον του Ιώβ, ένα από τα αρχαιότατα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, γίνεται σαφέστατα και καθαρότατα λόγος περί του πονηρού τούτου πνεύματος, του αντιπράττοντος μεν εις το θέλημα του Θεού, ποθούντος δε, ένεκα του φθόνου του, τον όλεθρον του ανθρώπου (3).
    Εις την Καινή Διαθήκη ειδικώτερα πυκνός λόγος γίνεται περί του διαβόλου ή του Σατανά, ή του Βεελζεβούλ, όπως και περί του μεγάλου αριθμού των πονηρών πνευμάτων. Ρητώς δε αναγράφεται ότι ο Χριστός ήλθε να καταλύσει την εξουσία και τα έργα του Διαβόλου (4)
    ΗΣΑΝ ΑΓΑΘΟΙ ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ!..
    Οι διάβολοι δεν ήσαν απ’ αρχής πονηρά πνεύματα. Δημιουργήθηκαν από τον Θεό, όπως και οι άλλοι άγγελοι, αγαθοί με εξαίρετα προσόντα και με προορισμό να προαχθούν στην αγιότητα δια της συμμορφώσεώς των προς το θείον θέλημα, το οποίον σαφώς εγνώριζαν (5).
    Οι διάβολοι ήσαν ασώματοι, υπό την έννοια ότι δεν είχαν υλικό σώμα, υποκείμενο σε φθορά, αλλά πνευματικό, όπως και οι άγγελοι. Είχαν ελευθερία βουλήσεως και άρα την δυνατότητα να τηρήσουν ή μη το θείον θέλημα, να σεβαστούν ή μη τον Δημιουργό τους.
    Έκαναν όμως κακή χρήση της ελευθερίας τους, εστασίασαν κατά του Θεού και των αγίων αγγέλων, με αποτέλεσμα να εκπέσουν από το ύψος, εις το οποίον τους είχε αναβιβάσει ο Θεός και από την δόξα για την οποίαν τους προόριζε ο Θεός. Κι όπως γράφει η «Αποκάλυψη του Ιωάννη»: «Εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ. Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας, ο αρχαίος, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν.» (6)
     
     

    Αριστερά: Το εκπληκτικό – και άκρως αποκαλυπτικό- έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλου, με τίτλο: «Πόλεμος κατά του Σατανά», όπου εμφανίζει στο εξώφυλλό του τον Χριστό με σπαθί!.. Δεξιά: Ο Ιησούς πειραζόμενος υπό του διαβόλου στην έρημο κατά την διάρκεια των 40 ημερών νηστείας του Κυρίου. (Η εικόνα βρίσκεται στην Ιερά Μονή της Ιεριχούς).
    Τώρα, τι είδους μάχη έγινε και πως διεξήχθη αυτή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Πάντως οι αγαθοί άγγελοι του Θεού κατενίκησαν τους στασιαστές, «τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν, αλλά απολιπόντας το ίδιον οικητήριον» και τους οποίους ο Θεός «εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν». (7) 
    Από τότε τα πονηρά πνεύματα, οι δαίμονες, εσκληρύνθησαν και επωρώθησαν εις την κακότητά τους, χωρίς πλέον να υπάρχει γι’ αυτούς δυνατότητα μετανοίας και σωτηρίας. Πιστεύουν μεν ότι τους αναμένει αιωνία, φοβεροτάτη τιμωρία και «φρίττουσιν» εφοβήθησαν, μήπως ο Κύριος είχε έλθει «προ καιρού βασανίσαι αυτούς» (8), αλλά παραμένουν αθεράπευτα κακοί, διότι έχουν διαστραφεί, η βούλησή τους είναι μονίμως πλέον προσηλωμένη εις το κακό, μοναδικός πόθος και επιδίωξή τους είναι η διάπραξη πάντοτε του κακού και ουδέποτε του καλού παντοτινό δε και ανεξάλειπτο το μίσος τους κατά των αγγέλων και μάλιστα κατά των ανθρώπων, εναντίον των οποίων πολεμούν με όλη την εκδικητική μανία και πονηρία της διεστραμμένης και αποθηριωμένης φύσεώς των, με απώτερο σκοπό να τους παρασύρουν εις την αιωνίαν καταδίκην. Παραστατικότατα ο απόστολος Πέτρος γράφει: «νήψατε γρηγορήσατε ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη». (9) 
    Είναι αλήθεια, ότι ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο αυτόν τον πόλεμο όχι όμως απολύτως, αλλά μέχρι του σημείου, που υπάρχει η δυνατότητα και βεβαιότητα νίκης εκ μέρους του ανθρώπου. «Πιστός ο Θεός», γράφει ο απόστολος Παύλος προς τους Κορινθίους, «ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (10).
    Να πούμε εδώ ότι με τις λέξεις «πειρασθήναι» και «πειρασμός» εννοεί και τους εκ του διαβόλου πειρασμούς. Γνωρίζει ο Κύριος έως πού φθάνει η δύναμη και η αντοχή μας και αναλόγως κανονίζει την ένταση των πειρασμών.
    ΤΟ ΔΕΛΕΑΡ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΖΩΗΣ
    Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο διάβολος εις τους εναντίον μας πειρασμούς προβάλλει με τα πλέον ζωηρά και ελκυστικά χρώματα το δέλεαρ της αμαρτωλής ζωής. Χρησιμοποιεί το έντεχνο ψεύδος, για να κλονίσει την πίστη μας προς τον Θεό, τον φόρτο των βιοτικών μεριμνών για να μην αφήσει καιρό σε ακρόαση και μελέτη του θείου λόγου, τον δόλο και την απάτη για να παραστήσει ως αρμόζουσα, ικανοποιητική τάχα και επωφελή για τον άνθρωπο την μακράν του Θεού, την κατά κόσμο ζωή. 
    Ο διάβολος υπόσχεται τα αγαθά, την δόξα και όλες τις βασιλείες του κόσμου, για να ελκύσει και ωθήσει τον άνθρωπο εις τον ολισθηρό κατήφορο της απώλειας. Παρουσιάζει την εν Χριστώ ελευθερία ως δουλεία και την τυραννία της αμαρτίας ως ελευθερία! (11). Αλλά δεν του περνάει..
    ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΩΣ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ
    Σε όλον αυτό τον πόλεμο του διαβόλου, ο Εωσφόρος χρησιμοποιεί ακόμη και ανθρώπους ως όργανά του, μάλιστα δε εκείνους τους οποίους έχει βυθίσει εις το κακό και διαστρέψει με την αμαρτία. Αυτούς ο Κύριος ονομάζει ως υιούς τού «πατρός αυτών, του διαβόλου», ο δε απόστολος Παύλος «υιούς διαβόλου». (12) Όταν δε κατορθώσει ο διάβολος και παρασύρει τον άνθρωπο στην αμαρτία, προσπαθεί να του εμβάλει αισθήματα απελπισίας και να του αποκλείσει την οδό της μετανοίας και σωτηρίας. Είναι αλήθεια ότι ο διάβολος είναι επινοητικός, πανούργος, εφευρετικός και πολυμήχανος εις το έργο του. Σκέπτεται τα πάντα για την καταστροφή.
    Αλλά, λέει ο απόστολος Παύλος «ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμεν» (13). Ο άνθρωπος, ο πιστός Χριστιανός φωτιζόμενος και ενισχυόμενος από την χάρη του Θεού κατανοεί τις μεθοδεύσεις και τα στρατηγήματα του διαβόλου, πολεμά απτόητος κατ’ αυτού, τον νικά και εξέρχεται πάντοτε πνευματικά προηγμένος από τις νίκες αυτές. Αγωνιζόμενος ισχυροποιείται εις τον ανηφορικό δρόμο της αρετής. Αναδεικνύεται αθλητής άξιος στεφάνων παρά του Θεού. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο οι πειρασμοί αποβαίνουν εις όφελός του. Ο δε διάβολος νικημένος απέρχεται συντετριμένος και ντροπιασμένος. «Υποτάγητε τω Θεώ. Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών», λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος (14).
    ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
    Είναι γνωστό το επεισόδιο, που περιγράφει ο Ματθαίος στο 4ο κεφάλαιο του ευαγγελίου, με τον Ιησού που πήγε στην έρημο για νηστεία 40 ημερών και τη συνάντησή του με τον Διάβολο. Ας διαβάσουμε την σχετική περικοπή όπως ακριβώς αναφέρεται από την Νεοελληνική απόδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας:
    Οι πειρασμοί του Ιησού
    «1. Τότε ο Ιησούς οδηγήθηκε από το Πνεύμα στην έρημο για να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του διαβόλου. Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες δεν έφαγε τίποτε ο Ιησούς ύστερα όμως πείνασε. Τότε εμφανίστηκε αυτός που βάζει σε πειρασμό τους ανθρώπους και του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πες να γίνουν αυτές οι πέτρες ψωμιά». 4 Ο Ιησούς όμως του αποκρίθηκε: «Ο άνθρωπος, λέει η Γραφή, δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού».
    5 Ύστερα τον οδήγησε ο διάβολος στην άγια πόλη, την Ιερουσαλήμ, και τον έστησε στο πιο ψηλό μέρος του ναού 6 και του είπε: «Αν είσαι Υιός του Θεού, πέσε κάτω- γιατί η Γραφή λέει: Θα δώσει εντολή για σένα στους αγγέλους του και θα σε σηκώσουν στα χέρια τους, για να μη σκοντάψει σε πέτρα το πόδι σου».
    7 Μα ο Ιησούς του είπε: «Αλλού όμως λέει η Γραφή: δεν πρέπει να βάλεις σε δοκιμασία τον Κύριο, το Θεό σου».
    8 Πάλι τον οδήγησε ο διάβολος σ’ ένα πολύ ψηλό βουνό και του έδειξε όλα του κόσμου τα βασίλεια και τη λαμπρότητά τους. 9 Ύστερα του είπε: «Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέσεις και με προσκυνήσεις». 10 Ο Ιησούς όμως του απάντησε: «Φύγε από μπροστά μου, σατανά! Η Γραφή το λέει καθαρά: μόνο τον Κύριο το Θεό σου θα προ¬σκυνάς και μόνο αυτόν θα λατρεύεις».
    11 Τότε ο διάβολος άφησε τον Ιησού, και άγγελοι θεού ήρθαν και τον υπηρετούσαν.»
    Για το επεισόδιο αυτό κάνουν αναφορά ο Μάρκος (1, 9-11) και ο Λουκάς (3, 21-22).
    Ωστόσο, για όλους τους χριστιανούς του κόσμου, ένα είναι γεγονός: Με την Ανάστασή του ο Χριστός συνέτριψε όλους τους Δαίμονες! Αυτός και ο λόγος που δημοσιεύουμε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του καλοκάγαθου π. Αθανασίου Γιουσμά, από την εφημερίδα «Εμπρός» της 14ης Μαΐου 2008. Τίτλος του δημοσιεύματος: «Με την Ανάστασή Του ο Χριστός σύντριψε τους Δαίμονες»!
    Ας το διαβάσουμε:
    «Φίλοι αναγνώστες, δεν μπορούμε να κρίνουμε τα θέματα της πίστης με μοναδικό κριτήριο την ανθρώπινη λογική. Μια τέτοια τακτική δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζει εμάς τα πιστά μέλη της Εκκλησίας. Ανήκουμε σ’ αυτήν αβίαστα και κατά συνέπεια καλούμαστε να αποδεχόμαστε τις αλήθειες που Εκείνη διδάσκει.
    Η Αγία Γραφή, λοιπόν, ταυτίζει τους ψευδώνυμους θεούς των εθνικών με τους δαίμονες. Στο βιβλίο «Δευτερονόμιο» διαβάζουμε: «Θυσίασαν στους δαίμονες και όχι στο Θεό» (32, 17). Και ο ψαλμωδός Δαβίδ κατηγορηματικά έλεγε: «Όλοι οι θεοί των εθνών είναι δαίμονες» (Ψαλμ. 95, 5 & 105, 37).
    Ο πιστός και θεοφόρος άνθρωπος, όπως έχουμε σημειώσει και σε προηγούμενη σχετική αναφορά μας, δεν φοβάται τα πονηρά πνεύματα. Είναι αλήθεια, δεν μας τρομάζει οτιδήποτε σχετίζεται με τον Σατανά. Αν μέσα μας υπάρχει έστω ίχνος αυτής της φοβίας, τούτο δηλώνει ανυπαρξία αληθινής κι Ορθόδοξης πίστης.
    Ασφαλώς υπάρχει διάβολος, όμως ο Χριστός έγινε Άνθρωπος «για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. 3, 8), όπως και τα κατήργησε. Θυμίζω τις πάμπολλες περιπτώσεις θεραπείας δαιμονισμένων από τον Ιησού Χριστό... Θυμίζω τον πανικό των δαιμόνων στη θέα του Κυρίου.
    Με το απολυτρωτικό Του έργο η εξουσία του διαβόλου καταργήθηκε και πλέον ο Σατανάς στις μέρες μας παραμένει μεν παμπόνηρος, αλλά ως ένας νικημένος εχθρός. Συντρίφτηκε ο διάβολος κι αυτό το είχε αποκαλύψει στους Πρωτοπλάστους ο Θεός Πατέρας. Είχε πει απευθυνόμενος στο φίδι-διάβολο: «Το σπέρμα της γυναίκας θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα» (Γέν. 3, 15). Στην κυριολεξία της λέξης πλέον ο διάβολος τρέμει στη θέα κι ενός μικρού βαπτισμένου παιδιού, γιατί ο καθένας μας με τη Βάπτισή μας ανήκει στην οικογένεια του Θεού, την Εκκλησία κι έχει με το Μυστήριο του Βαπτίσματος σφραγιστεί με τη σφραγίδα του Ιησού.
    Η Ανάσταση του Κυρίου που γιορτάζουμε αυτές τις μέρες, αποτελεί το κέντρο της Χριστιανικής πίστης μας για πολλούς λόγους. Περιορίζομαι στην αναφορά μόνο ενός: Με την Ανάστασή Του ο Ιησούς σύντριψε το θάνατο και μαζί μ’ αυτόν και τον αίτιο του θανάτου, τον Σατανά.
    Αναστήθηκε ο Χριστός και «διασκορπίστηκαν οι εχθροί Του», οι διάβολοι. 
    Φυγαδεύτηκαν - «φυγέτωσαν από προσώπου αυτού»! Έγιναν καπνός - «ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν»! Έλιωσαν σαν το κερί «από προσώπου πυρός», κι έτσι ο «Αναστάς εκ των νεκρών» Ιησούς, φίλοι αναγνώστες, έσωσε, απελευθέρωσε όλους εμάς του θολωμένους από τη σατανική κυριαρχία ανθρώπους!
    Αν κλείσουμε θυμίζοντας μια φράση του Ιερού Χρυσοστόμου από τον Κατηχητικό του Λόγο: «Αναστήθηκε ο Χριστός κι ο Άδης καταστράφηκε. Αναστήθηκε ο Χριστός και νικήθηκαν οι διάβολοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι... Γι’ αυτό στο Χριστό ανήκει η δύναμη, η δόξα και η αιώνια εξουσία». Αμήν!»
    ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΕΝΩΧ
    Ο Ενώχ, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι το όνομα δύο βιβλικών προσώπων: Πρώτο, ο γιος του Κάιν, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην πόλη που έχτισε (Γένεσις δ’ 17). Δεύτερο, ο απόγονος του Σηθ και πατέρας του Μαθουσάλα, έβδομος πατριάρχης των Εβραίων. Σύμφωνα με τη Γένεση έζησε 365 χρόνια! 
    Η αρχαία παράδοση της Εκκλησίας, αφού στηρίχτηκε στα κείμενα της Γένεσης (24) και της Προς Εβραίους Επιστολής (Εβρ. ια’ 5), απεφάνθη ότι ο Ενώχ εγκατέλειψε τα εγκόσμια χωρίς να πεθάνει και γι’ αυτό το λόγο δημιουργήθηκαν διάφοροι μύθοι. Αυτός και ο λόγος, που οι σύγχρονοι ερμηνευτές είναι στο θέμα αυτό περισσότερο συντηρητικοί. 
    Είναι επίσης γνωστό, ότι στην Παλαιά Διαθήκη έχουν διασωθεί διάφορα έργα, τα οποία φέρουν το όνομα του Ενώχ. Δύο από αυτά χαρακτηρίζονται ως «Ενώχ Ι» και «νώχ ΙΙ». Τα βιβλία αυτά προέρχονται από τον 1ο και 2ο αι. π.Χ. Ανακεφαλαιώνουν τις γνώσεις της εποχής και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην αστρονομία. Τα έργα ένωσε ένας Ιουδαίος εκδότης σε βιβλίο, γνωστό ως «Βιβλίον Ενώχ» ή απλά «Ενώχ», και είναι γνωστό από αποσπάσματα ελληνικών, αραμαϊκών και λατινικών μεταφράσεων.
    Μέσα στο διαδίκτυο, λοιπόν, βρήκαμε ένα ενδιαφέρον κείμενο, που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα απόσπασμά του:
    «Σύμφωνα με το βιβλίο του Ενώχ, λοιπόν, οι Άγγελοι εξέπεσαν εξαιτίας της λαγνείας τους ενώ πολλές πηγές αναφέρουν ότι η Πτώση συμπαρέσυρε Αγγέλους από όλα τα τάγματα και μάλιστα κατά το 1/3 του συνολικού τους αριθμού. Μερικοί ευφάνταστοι Επίσκοποι του Μεσαίωνα, όπως ο Επίσκοπος του Tusculum, υπολόγισαν ότι ο αριθμός των Εκπεσόντων ανέρχεται στα 133.306.668 Αγγέλους! Με ποιόν τρόπο τους υπολόγισαν βέβαια, είναι μια άλλη ιστορία.
    Πάντως ο Ενώχ δεν αρκείται μόνο στην αναφορά του γεγονότος. Μας παραθέτει τα ονόματα των αρχηγών των Εκπεσόντων, καθώς και την τέχνη που δίδαξε ο καθένας από αυτούς στις θυγατέρες των ανθρώπων. Επίσης αναφέρει τα ονόματα των Τεσσάρων Ισχυρών Αγγέλων που ενημέρωσαν το Θεό και ανέλαβαν την πραγματοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης, καθώς και τον επίλογο αυτής της ιστορίας: Οι Εκπεσόντες θα παρέμεναν για πάντα δεμένοι στα Τάρταρα (για κάποιους στον 2ο Ουρανό), οι Γίγαντες θα σκοτώνονταν ο ένας από τα χέρια του άλλου, ενώ τα πνεύματά τους θα παρέμεναν δέσμια στη Γη και οι άνθρωποι θα αφανίζονταν από τον Κατακλυσμό. Νομίζω ότι, παρά τις επιθέσεις που έχει δεχτεί, το βιβλίο που αποδίδεται στον Ενώχ ξέρει πολύ καλά τι λέει και πως το λέει. Άς περάσουμε όμως τώρα να δούμε μερικές άλλες ερμηνείες της ιστορίας αυτής καθώς και παραδόσεις που από αυτήν ξεπήδησαν.
    Οι Εκπεσόντες ήταν ... εξωγήινοι
    Μερικοί οπαδοί της θεωρίας της εξωγήινης επαφής πιστεύουν ότι η Πτώση δεν συνέβη σε Αγγέλους αλλά σε εξωγήινους, οι οποίοι είναι οι Άγγελοι των παραδόσεων. Όπως ισχυρίζεται ο Ζεκάρια Σίτσιν, λοιπόν, οι εξωγήινοι εκείνοι που αποστάτησαν για κάποιο λόγο ενάντια στους αρχηγούς τους, θεωρήθηκαν αποστάτες Άγγελοι και δημιουργήθηκε ολόκληρη αυτή η ιστορία. Μάλιστα, επειδή λόγω των συνθηκών του πλανήτη τους ήταν ιδιαίτερα ψηλοί, γίγαντες στα μάτια των ανθρώπων της Γης και υπεραναπτυγμένοι τεχνολογικά, δημιουργήθηκαν και οι υπόλοιπες παράμετροι του μύθου.
    Οι Εκπεσόντες και τα ξωτικά
    Μια άλλη παράδοση θέλει τους Εκπεσόντες να έπεσαν άλλοι στη Γη, άλλοι στο νερό και άλλοι παρέμειναν στον αέρα. Ανάλογα με το που έπεσαν, έγιναν και αντίστοιχα πλάσματα, ξωτικά, νεράιδες, νύμφες και τα σχετικά. Μάλιστα, υπάρχει μια παράδοση, ότι την ώρα της Πτώσης κάποιοι Άγγελοι παρέμειναν ουδέτεροι, χωρίς να πάρουν το μέρος ούτε του Θεού αλλά ούτε του Εωσφόρου. Εκείνοι οι Άγγελοι τιμωρήθηκαν με το να εγκλωβιστούν στο υλικό πεδίο μεν αλλά δεν έγιναν Δαίμονες και έτσι διατηρούν την ομορφιά και τις δυνάμεις τους και πολλοί τους συνδέουν με διαφόρων ειδών αιθερικά πλάσματα. Από τους Εκπεσόντες αυτούς, άλλοι είναι φιλικά διακείμενοι στους ανθρώπους και άλλοι προσπαθούν να αποδείξουν στο Θεό ότι μετάνιωσαν. Έτσι περιμένουν την τελική Κρίση, οπότε και θα γίνουν Άγγελοι ξανά…» (15)
    Εμπεριστατωμένη η ανάλυση του εκλεκτού αρθρογράφου, όπως και τόσα άλλα άρθρα που φιλοξενούμε στο βιβλίο μας.
    Με ταπειν΄τητα μόνο να πούμε, ότι στη σύγχρονη εποχή οι πραγματικοί εκπεσόντες άγγελοι είμαστε εμείς οι ίδιοι οι αμαρτωλοί. Ας συνέλθουμε όσο είναι καιρός για να βλέπουμε κατάματα και τους ανθρώπους και τον Θεό!
    Τίποτε άλλο.
    ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:1. Βλέπε και εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία».
    2. Γενέσ. γ' 16. Άποκαλ. κ' 10. 
    3. Ιώβ α' 66'8. 
    4. Ματθ. δ' 1, ιγ' 25. Ιωάν. ιγ' 2. Εφεσ. δ' 27, στ' 11. Β' Τιμ. 6' 26. Ιακ. δ' 7. Α' Πέτρ. ε' 8. Α' Ιωάν. γ' 8 κ. α.
    5. Ιωάν. η' 44.
    6. Αποκ. ι6' 79.
    7. Ιούδα 6.
    8. Ματθ. η' 29.
    9. Α' Πέτρ. ε' 8.
    10. Α' Κορ. ι' 13
    11. Λουκ. η' 12. Β' Κορ. δ' 4. Ματθ. δ' 111. Ίωάν. ιγ' 2 κλπ.
    12. Ιωάν. η' 41. Πραξ. ιγ' 10 κ. α.
    13. Β' Κορ. 6' 11.
    14. Ιακ. δ' 7. Βλ. και Εφεσ. στ' 13. Α' Ιωάν. δ' 4.
    15. http://bp1.blogger.com
    [Στην πάνω εικόνα: Ο Διάβολος στην Κόλαση, από το Βαπτιστήριο του Σαν Τζιοβάνι (Battistero di San Giovanni),Φλωρεντία, περ. 1274.]
    Via


    ”go"
    RefreshPage