Εξερευνήστε τις απαρχές της σύγχρονης θρησκείας και την προέλευση της Εβραϊκής Βίβλου, επίσης γνωστή ως η Παλαιά Διαθήκη, από τις ρίζες της, 3.000 χρόνια πριν.
Η αρχαιολογική έρευνα αντιμετωπίζει μερικά από τα μεγαλύτερα ερωτήματα σε βιβλικές μελέτες: Ποια είναι η προέλευση των αρχαίων Ισραηλιτών;
Ποιος έγραψε τη Βίβλο, πότε και γιατί;
Πώς προέκυψε η λατρεία του ενός Θεού, (Γιαχβέ στα Εβραϊκά) - το θεμέλιο του σύγχρονου Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ;
Τι αποκαλύπτουν τα ειδωλολατρικά ευρήματα που έχει φέρει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη για το παρελθόν των Ισραηλιτών;
Πώς και με ποιο τρόπο έγινε η μετάβαση στον μονοθεϊσμό;
Η «τρελή» ιστορία του αγοριού που στα 17 του ήταν άστεγος και στα 23 του βγάζει 2.000.000 το χρόνο
Ο Χάρι Σάντερς από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας ήταν μόλις 17 ετών όταν έμεινε άστεγος. Λίγα χρόνια αργότερα κατάφερε με το πείσμα, την επιμονή και την εργατικότητά του να γίνει εκατομμυριούχος και τώρα στα 23 του έχει στην κατοχή του μία εταιρία που αξίζει περίπου 7 εκατομμύρια δολάρια και του αποφέρει κέρδη ύψους 2 εκατομμυρίων κάθε χρόνο.
Μιλώντας για αυτό το τρελό ταξίδι της ζωής του όπου έφτασε από το ένα άκρο στο άλλο, είχε πει: «Το να πηγαίνεις από το μηδέν στο να κάνεις ταξίδια με αεροπλάνα και να έχεις όλες αυτές τις ανέσεις, είναι σουρεαλιστικό. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που προσπαθούσα να μαζέψω 10 δολάρια για να φάω. Το να βγάζω όλα αυτά τα λεφτά είναι ωραίο, αλλά δεν μου φαίνεται αληθινό. Έχω μία εταιρία που βγάζει εκατομμύρια, αλλά ακόμα ρωτάω τον εαυτό μου “το θέλεις πραγματικά αυτό το μπρέτσελ;”».
Παρά την μεγάλη επιτυχία του όμως, δεν νιώθει ξεχωριστός: «Και άλλοι νέοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν το ίδιο. Δεν είναι ξεχωριστός ή κάποια ιδιοφυΐα. Απλά προσπάθησα», τόνισε και συμπλήρωσε: «Θα έλεγα στα νέα παιδιά να είναι ο εαυτός τους. Να ντύνονται όπως νιώθουν άνετα. Το να είσαι 21 και να φοράς ακριβό κουστούμι δεν στέλνει το σωστό μήνυμα».
Οι δαίμονες απετέλεσαν ίδιον καθεστώς έχοντας ως αρχή την αντιπαλότητα κατά «παντός αγαθού» και με μια άμεσα αντιληπτή δραστηριότητα, με προσβάσεις στα πάθη της ανθρωπότητας. Εδώ, θα παραθέσουμε μερικά από τα καθοδηγητικά όργανα του κακού τα οποία αποδέχεται και η χριστιανική Εκκλησία, που δοξολογούν τον διάβολο και εκτελούν τις εντολές του. Έτσι ο διάβολος με οποιοδήποτε όνομα και αν είναι γνωστός, είναι ο καταστροφέας μέσα από τον οποίο τα πάντα οδηγούνται στο μηδέν...
Εωσφόρος (Lucifer) εβραϊκά χελάλ: Ο πλανήτης Αφροδίτη σαν λαμπρό άστρο του πρωινού. Πριν από την Μίλτον η λέξη Lucifer δεν υπήρξε ποτέ ως όνομα του διαβόλου. Η αδελφότητα των Μασόνων στο παρελθόν και ιδιαίτερα στην Ιταλία, ταυτίστηκε με τους Λουσιφεριανούς και αποβλήθηκε της Καθολικής Εκκλησίας. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως οι Λουσιφεριανοί είναι η ανάσταση του Μανιχαϊσμού. Το προσευχητάριό τους περιέχει φόρμουλες σατανιστικής επίκλησης και μια σειρά σατανιστικών διθυράμβων σπάνιας βλακείας. Είναι ο φωτοδότης και αρχηγός των έκπτωτων αγγέλων που μεταμορφώθηκε σε δαίμονα του σκότους. Άλλα ονόματα που του αποδίδονται είναι τα εξής: «Διάβολος, Όφις αρχαίος, Πλάνος της οικουμένης, Άρχοντας αυτού του κόσμου, Πονηρός, Πειράζων, Απολλύων, Αβαδδών, Βελλίαλ, Βεελζεβούλ» κ. ά. Είναι αυτός που εξωθεί τους ανθρώπους στην αμαρτία και στην αποστασία από τον Θεό.
Βεελζεβούλ:Ο πρώτος άγγελος των Σεραφείμ. Αρχικά χαανανιτικής καταγωγής. Ο Κύριος των μυγών και της κοπριάς. Παρασύρει τους ανθρώπους στο αμάρτημα της υπερηφάνειας.
Λεβιάθαν: Έκπτωτος άγγελος της τάξεως των Σεραφείμ. Σχετίζεται με τη Φοινικική μυθολογία και το θηρίο Λόταν των κειμένων της Ουγκαρίτ. Είναι ο θαλάσσιος δράκοντας της Παλαιάς Διαθήκης. Δαίμονας του χάους και αρχηγός των αιρετικών.
Ασμοδαίος: Περσικής καταγωγής. Ο Ασμεντάι του Ταλμούδ. Διαφθορέας δαίμονας των ανόσιων ερώτων και προσωποποίηση της ηδυπάθειας. Στα χρόνια του διωγμού των μαγισσών επροστάτευε τις πόρνες.
Ασταρώθ: Έκπτωτος άγγελος της τάξεως των Θρόνων με μορφή δαίμονα επάνω σε δράκο. Το όνομά του σημαίνει «κατήγορος». Αντιπροσωπεύει τον πειρασμό της απραξίας.
Μαμωνάς: Βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της κολάσεως και σχετίζεται με τη φιλαργυρία.
Αζαζέλ: Δαίμονας της λαϊκής εβραϊκής παράδοσης. Ο δαίμονας της ερήμου με μορφή αποδιοπομπαίου τράγου.
Λίλιθ: Γυναικείο δαιμόνιο της νύχτας, που αποπλανεί σκοτώνει και τρώγει τα αρσενικά θύματά του. Κατάγεται από τη γυναίκα – δαίμονα Λίλιτον της Μεσοποταμίας.
Σονέιλον: Έκπτωτος άγγελος της τάξεως των Θρόνων με τρεις κεφαλές˙ λέοντος, γάτας, και κάπρου.
Άρατρον: Πρίγκηπας των δαιμόνων. Κατέχει τη γνώση της θαυματουργικής μεταμορφώσεως και σχετίζεται με την αλχημεία.
Αβαδδών: Καταστροφέας. Αναφέρεται στην Αποκάλυψη (9,11). Ο άγγελος της αβύσσου.
Αζραέλ: Καταγράφει τις κακές πράξεις των ανθρώπων για να κριθούν μετά τον θάνατο.
Αμπιγκόρ: Δαίμονας του μίσους και των πολέμων.
Αγαταρέπτ: Πολύ σκληρός δαίμονας, βασανιστής των καταδικασμένων στην κόλαση.
Βελίαλ: Έκπτωτος άγγελος της τάξεως των Χερουβείμ. Σημαίνει κακία, πονηρία.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ «Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, όπου και διδάχτηκε τα πρώτα εγκύκλια γράμματα.
Τυγχάνει απόφοιτος της Αθωνιάδας Εκκλησιαστικής Ακαδημίας.
Με εισαγωγικές εξετάσεις εισήχθη στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά των απαιτούμενο χρόνο των σπουδών του, έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας.
Για αρκετά χρόνια βρέθηκε ως μετεκπαιδευόμενος στη Γερμανία στη πόλη του Freiburg, υπότροφος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Στην πόλη αυτή και στο οικείο Πανεπιστήμιο, Albert – Ludwings – Universitat, Freiburg, παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα Καθολικής θεολογίας, και ασχολήθηκε με τις «σύγχρονες αιρέσεις» αποκτώντας συγχρόνως το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (Master).
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Την τελευταία δεκαετία διδάσκει στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, το μάθημα των σύγχρονων αιρέσεων και της εξομολογητικής.
Ο κόσμος δεν είναι μια αποστειρωμένη γυάλα, παιδί μου. Οι άνθρωποι θα σε σπρώξουν, θα σε χτυπήσουν με τα λόγια ή τις πράξεις τους, θα σταθούν εμπόδιο στο δρόμο που θα διαλέξεις.
Εσύ παιδί μου, να προχωράς σταθερά στο μονοπάτι που σου χάραξε η αγάπη μου. Να επιλέγεις το καλό και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Μόνο τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις τα συναισθήματα και τις πληγές των άλλων.
Και μόνο τότε θα κερδίσεις κι εσύ τον σεβασμό των ανθρώπων δίπλα σου και γύρω σου. Να μην ανταποδίδεις τις άσχημες συμπεριφορές, παιδί μου. Οι άνθρωποι μέσα στον πόνο και στα αδιέξοδά τους έχουν ξεχάσει τι θα πει να έχεις αδυναμίες. Βλέπουν τις ατέλειες στους άλλους και δεν αντιλαμβάνονται τις δικές τους.
Κανένας δεν είναι τέλειος, παιδί μου, ούτε εγώ ούτε κι εσύ.
Να μην είσαι αυστηρός κριτής των άλλων, αλλά προσπάθησε να γίνεσαι εσύ καλύτερος άνθρωπος.
Να μη φοβηθείς, παιδί μου, να νιώσεις διαφορετικό από τους άλλους. Είναι όμορφο να είσαι ξεχωριστός όταν κοιτάς μέσα σου. Γιατί αυτή η τρυφεράδα και η καλοσύνη θα ζεσταίνουν την καρδιά σου και θα σου κρατούν συντροφιά τα βράδια που η μοναξιά θα σε συντροφεύει.
Να μείνεις άνθρωπος, παιδί μου.
Να αγαπάς, να νοιάζεσαι και να συγχωρείς. Κι ας σου πουν ότι όλα αυτά θα σου βγουν σε κακό. Να μη δεχτείς τη σκληράδα και την αδιαφορία που θα προσπαθήσουν να σου φορτώσουν στους ώμους σου οι άλλοι για να τους μοιάσεις. Να παραμείνεις πάντα αυτό το ξεχωριστό πλάσμα με την τρυφερή ματιά που μεγάλωσα.
Μη βολευτείς, μη συμβιβαστείς, παιδί μου.
Δεν παλεύεται η μοναξιά του συμβιβασμού, πίστεψέ με. Να ακούς την καρδιά σου, γιατί αυτή είναι σίγουρη για όσα αγαπά και λαχταρά. Η λογική μπορεί να σε πλανέψει, γιατί αλλάζει με τα χρόνια και τις εμπειρίες. Η καρδιά, όμως, ακολουθεί πιστά το μονοπάτι της, μην την προδώσεις.
Θα είναι πολλές οι φορές που θα λυγίσεις, παιδί μου.
Κι αυτό το λένε ζωή. Σημασία έχεις να σηκωθείς ξανά, όπως έκανες όταν ήσουν μικρό. Θυμάσαι; Όταν έπεφτες, έκλαιγες, αλλά έβαζες τα χεράκια σου και σηκωνόσουν ξανά;
Αυτό κάνουμε όλοι, παιδί μου. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε, κλαίμε και γελάμε. Είμαστε άνθρωποι πλασμένοι με συναίσθημα, γι’ αυτό μην φοβηθείς να κλάψεις. Μη φοβηθείς να αναζητήσεις μια αγκαλιά για να κρυφτείς. Η δική μου θα είναι πάντα δίπλα σου, αλλά η ευχή μου είναι να βρεθεί εκείνη η αγκαλιά που θα σε χωρέσει.
Να κάνεις όνειρα, παιδί μου.
Να έχεις πάντα μια γωνιά μέσα σου για να φυλάς τα όνειρά σου. Θα σου χρειαστούν για να κάνουν τη ζωή σου ενδιαφέρουσα, για να σου σηκώνουν το βλέμμα και να κοιτάς ψηλά. Να κυνηγάς τα όνειρά σου και να μην επιτρέψεις σε κανέναν να τα αμφισβητήσει ή να στα στερήσει.
Να αφήσεις την αγάπη να σε πλησιάσει, παιδί μου.
Δεν έχει νόημα η ζωή χωρίς τον έρωτα και την αγάπη. Να δίνεσαι και να δίνεις. Να μην θεωρήσεις ποτέ τον άνθρωπό σου δεδομένο, αλλά να τον διεκδικείς συνέχεια, με λόγια και με πράξεις. Μόνο η αγάπη θα δώσει νόημα στις στιγμές σου.
Να προσέχεις, παιδί μου.
Εγώ θα είμαι δίπλα σου. Η αγκαλιά μου θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα κι η αγάπη μου αστείρευτη. Θα πρέπει, όμως, να πορευτείς μόνο σου στον κόσμο τούτον τον σκληρό, αλλά και όμορφο.
Πάτα γερά στα πόδια σου, παιδί μου, αλλά άσε την καρδιά σου να φτερουγίσει. Γιατί η ομορφιά του κόσμου θέλει καρδιά και ψυχή για να την αντικρίσεις.
'Ενα από τα πιο γλυκά παραμύθια που αξίζει την προσοχή μας... γιατί στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής! Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε απ΄ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:
- Μπορείς να μ' αγαπάς;
Τα πιο πολλά γελούσαν. Άλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν. Και άλλα του απαντούσαν: Δεν έχω χρόνο... Και άλλα του απαντούσαν: δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...
Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε και τότε ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:
- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.
- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι! Πες μου, όμως, τι πά' να πει ν' αγαπηθούμε;
- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πά' να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι βέβαια. Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.
Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...
- Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;
- Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πά' να πει και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον. Δώσ' μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου κι εγώ θα σου δώσω απ΄ το κίτρινο των ματιών μου.
Κι έκαναν έτσι... Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Τώρα ναι αγαπιόμαστε.
Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ' την τεράστια ταχύτητα - που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια - έγιναν ένα... Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ' τα σύννεφα...
Και πέρασε καιρός. Να 'τανε χρόνια, να 'τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε: - Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.
- Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κρατά ...; και είναι σαν να πετάμε δίχως κούραση να καταπονεί τα μικρά μας πόδια. Δεν είναι κουραστικό.
- Για μένα είναι. Έπειτα το 'χω ξανακάνει. Λίγοι το αντέχουν δεύτερη φορά. Είν' επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...
Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία, πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...
- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μου στον ουρανό...
Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
- Εεεεεεε... ωωωωωωωωωωπ... Είναι κανείς εδώ; Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;
Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο, κι έτσι απάντηση δεν πήρε παρα μόνο σιωπή.
- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.
Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα; Εεεεεεε... με ακούει κανείς;... Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ;
Τότε, μια μικρή φωνούλα έφτασε στ' αφτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή σα να 'βγαινε από μέσα του.
- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
- Μου μίλησε κανείς; Τίποτε δεν βλέπω.
- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε μετέφερε μαζί με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Ακου. Μόνο εγώ μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη, ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε. Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;
- Ξέρω κι εγώ;Το τρίχωμά σου, τις μικρές πατούσες σου, ένα κομμάτι από την καρδιά σου...
- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...
- Εντάξει, παίρνω τις μικρές σου πατούσες , δεν το θέλω μα δεν γίνεται αλλιώς. Ελπίζω να μας φτάσουν. Έκαψε την πρώτη... Πονάς το ξέρω. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.
Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά... Το σκιουράκι μ' ένα πόδι, κοίταζε τη γη - τόσο μικρούλα - κι όμως του φαινότανε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.
Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτ' άλλο.
- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν' αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...
- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η λιαχτίδα.
Συνέχισε να καίει τα μικρά ποδαράκια του σκίουρου. Καταβαίνουμε...
Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα,μέσα σε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθαρά, τα δένδρα, τα πουλάκια, το ποτάμι και ξαφνικά...
Πλατς!... Και μετά τίποτα...
Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ' όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και το φρόντιζε με επιθέματα επάνω στις πληγές του, και του 'βαζε κομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε στοργικά...
- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
Όμως, είδε τότε ένα κάστορα που ούτε τον είχε ματαδεί ποτέ. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ' αστεία μουσούδα, και το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του. Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, και το σκιουράκι πλημμυρισμένο από ευγνωμοσύνη δάκρυσε. Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...
- Μπορείς να μ' αγαπάς;
Το σκιουράκι αναστέναξε, χωρίς καθόλου λύπη.
- Φοβάμαι πως δεν μπορώ.Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω... - Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ'τη δικιά μου. - Όμως ν' αγαπηθούμε πά'να πει να τρέχουμε μαζί - κι εγώ δεν έχω πόδια. - Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί; - Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να 'μαστε οι δυο μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε, ούτε που θα πάμε...
Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ'αγαπάς, θα σου φτιάξω ξυλοποδαρα από αγριοτριανταφυλλιά. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά ... Και θα μαι εγώ εσύ κι εσύ εγώ... Και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ... Θα 'μαστε εμείς...
Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω; Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή, περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε... Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ - κανείς πια δεν τους ξανάδε...
