Ο θάνατος παραμονεύει

Κατά την διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος,  συσσωρεύει πολλά, ποικίλα, ενδιαφέροντα και μη αντικείμενα μικρού ή μεγάλου μεγέθους, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει στο μέλλον ή στο παρών ή και καθόλου.   Αυτά τα άγνωστα για τους πολλούς, φυλαγμένα αντικείμενα και ξεχασμένα από τον ίδιο,  μπορεί να φανούν χρήσιμα σε άλλους ανθρώπους. Για αυτό, ο άνθρωπος ίσως απερίσκεπτα ή μετά από βαθιά σκέψη ή μετά από συνήθεια μαζεύει όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, από καρφίτσες, μέχρι σπίτια, πολυτελέστατα αυτοκίνητα και επαύλεις.

Δεν αντιλήφθηκε πως σήμερα ζει και αύριο πεθαίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο άνθρωπος έχει δώσει αξία στα χαρτιά όπως τα χαρτονομίσματα, στα σίδερα, στις πέτρες, στο χρυσάφι, στα ζώα. Δεν συνειδητοποίησε πως πιότερη αξία από όλα τα αντικείμενα έχουν οι συνάνθρωποι μας, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι αγαπημένοι. Αν το αντιλαμβανόταν αυτό, θα καταλάβαινε πως δεν πρέπει να τσακώνεται, να εχθρεύεται, να εκμεταλλεύεται, να αδικεί και να πονά τους άλλους, με λόγια ή πράξεις. 

Αντί να δίνει σημασία στα υλικά αγαθά και να σκέφτεται πως θα τα αυξήσει, θα μπορούσε να αγκαλιάσει τους δικούς του. Να τους πει μια λέξη που έχει μεγάλη αξία για αυτούς. "Σ΄ αγαπώ". Αυτή η λέξη που τόσο δύσκολα βγαίνει από το ανθρώπινο στόμα δίνει χαρά, ευτυχία. Κάνει τον άνθρωπο να πετά στους 7 ουρανούς. Ακόμα, περισσότερο αν την λέξη την συνοδεύει πράξη αγάπης.

Ο χρόνος κυλάει και στο πέρασμα του έρχονται και φεύγουν ανθρώπινες ψυχές. Για αυτό, θα πρέπει να αντιληφθεί ο άνθρωπος πως πρέπει να δίνει σημασία στους ανθρώπους που τον αγαπούν και που αγαπά. Θα πρέπει να τους αγκαλιάζει με αγάπη, να δίνει έστω λίγο χρόνο σε αυτούς. Να κάθεται δίπλα τους χωρίς να κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να τους δίνει σημασία.  Γιατί τα χρόνια κυλούν όπως το ρυάκι προς μια κατεύθυνση. Δεν στρέφονται πίσω για να ειπωθεί μια λέξη, μια φράση, για να γίνει αγκαλιά. Για αυτό, θα πρέπει να απολαύσει την κάθε στιγμή μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα, με τους αγαπημένους του δίνοντας και γιατί όχι, παίρνοντας αγάπη.

Η ζωή είναι μικρή. Ο άνθρωπος θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το κάθε δευτερόλεπτο. "Σήμερα" λέμε, "ζούμε και αύριο δεν ζούμε". Αυτή η φράση θα πρέπει να αντικατασταθεί με την πρόταση "Τώρα ζω και δεν ξέρω αν θα ζω σε ένα δευτερόλεπτο". ΄Η "Τώρα ζουν" και "αύριο μπορεί να μην ζουν οι δικοί μας". Μπορεί να μην προλάβουμε να πούμε ότι νοιώθουμε στους ανθρώπους μας. Έτσι, έχοντας αυτά στον νου, θα πρέπει να ζούμε  δίνοντας και παίρνοντας αγάπη. Τα υλικά αγαθά είναι αναγκαία στην ζωή μας μα, περισσότερο αναγκαία είναι η αγάπη. Τι αξία έχουν τα λεφτά όταν δεν έχουμε αγάπη;

Νοιώσε,
Πράξε.
Μίλα.
Γιατί η ζωή
είναι μικρή.

Αχτίδα Φωτός