Πριν χρόνια, ζούσε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πάρα πολύ.
Ο άντρας έδειχνε της αγαπημένης του με τον τρόπο του και με κάθε ευκαιρία πόσο την λάτρευε.
Όμως μια μέρα, έπρεπε ο άντρας να πάει στον πόλεμο. Ο πόλεμος όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι καλός. Έτσι κι αυτός ο άντρας πέρασε πάρα πολύ δύσκολα. Ένοιωσε πείνα, πληγές, πόνο, στεναχώρια. Παρολίγο, να έχανε την ζωή του.
Όμως, παρόλα ταύτα, δεν ξεχνούσε την προσευχή. Προσευχόταν καθημερινά να τον αξιώσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του.
Σκεφτόταν πως το πρώτο πράγμα που θα έκανε ήταν να την σφίξει πολύ σφυχτά στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά, ξεκίνησε για το σπίτι του.
Καθοδόν προς την οικία του, συνάντησε ένα φίλο του ο οποίος του είπε πως ενώ αυτός βρισκόταν στον πόλεμο η γυναίκα του μολύνθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμορφωθεί το πρόσωπό της.
Πικραμένος, στεναχωρημένος, πονεμένος, καθώς ήταν, δεν άντεξε και άρχισε να κλαίει.
Η γυναίκα μόλις τον είδε να επιστρέφει στο σπίτι, κατάλαβε αμέσως πως ο αγαπημένος της ήταν τυφλός. Νόμιζε πως τυφλώθηκε στον πόλεμο.
Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του!!!
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει.
Αυτό είναι αγάπη.
Να εθελοτυφλώ για να μη πληγώσω τον/την αγαπημένο/η μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου