Η σημερινή μέρα άρχισε να κυλά ομαλά μέχρι που μια δυσάρεστη είδηση έφτασε στ' αυτιά μου. "Έμαθες τα νέα;".. Λίγη σιωπή.. Μονόλεπτη σιγή.. Και στην συνέχεια η είδηση έσκασε σαν βόμβα. "Δεν τα κατάφερε η ...". Μεμιάς, χάθηκαν όλα γύρω μου.
Το γνώριζα πως υπόφερε από την γνωστή σε όλους ανεπιθύμητη αρρώστια. Αυτήν, που δηλώνω πως δεν πίστευα πως υπάρχει. Πως ήταν τέχνασμα δημιουργίας από μια μερίδα πληθυσμού που ήθελε να βγάλει κέρδος εις βάρος των συνανθρώπων της. Μπορεί να αληθεύει αυτή η πληροφορία. Μπορεί να φταίνε οι νυχτερίδες ή οτιδήποτε άλλο ή ο οποιοσδήποτε. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί, διαφορετικοί λόγοι που προκάλεσαν αυτή την ασθένεια. Ένα είναι το σίγουρο. Και εδώ σταματώ για λίγο, για να κάνω μια άνω τελεία, θέλοντας όλους εσάς να σκεφτείτε, να αναλογιστείτε, να θυμηθείτε συγγενείς, αγαπημένους, φίλους και γνωστούς. Να θυμηθείτε πόσοι από αυτούς, νόσησαν από τον κωρονοϊό. Κάντε το εικόνα. Βλέπετε; Τώρα θυμηθείτε τι σας είπαν. Συγκεκριμένα στα δικά μου αυτιά ακούστηκαν οι φράσεις:"Πονούσα όλα μου τα κόκκαλα λες και περνούσαν από πάνω τους πολλά φορτηγά", "Πονούσα το κεφάλι μου, λες και το μυαλό μου ήθελε να πεταχτεί έξω από το κεφάλι μου", "Είχα πολύ πυρετό και δεν έπεφτε"... Αυτές τις φράσεις δεν τις άκουσα από ένα άτομο μα, από τρία με τέσσερα τις τελευταίες εβδομάδες.
Πριν λίγους μήνες ταξίδευε από στόμα σε στόμα το λυπητερό νέο. "Η .. έχει κωρονοϊό."
Μια επίσκεψη σε άτομο που είχε ήδη covid 19, στάθηκε η αιτία να διασωληνωθεί πάνω από 2 μήνες και στην συνέχεια να χαθεί η ζωή της. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Μπορεί να ήταν μικρή, μπορεί να ήταν βρέφος ή μεσίληκας ή ηλικιωμένη.
Η απώλεια μιας άγνωστης ψυχής που ζει σε άλλα κράτη προκαλεί στεναχώρια, πόνο, δάκρυα σε πολλούς ή σε λίγους ανθρώπους. Σε εμένα αυτό προκαλεί. Ίσως γιατί είμαι ευαίσθητη. Στεναχωριέμαι για τον οποιοδήποτε, άγνωστο, εχθρό ή φίλο. Για όλους όσους πόνεσαν, πείνασαν, αρρώστησαν. Για αυτούς που ορφάνεψαν, για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Για αυτούς που τους βίασαν την ψυχή ή το σώμα. Για αυτούς που σκοτώθηκαν... Βέβαια λέγεται πως, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και πως, πρέπει να δεχόμαστε τα πράγματα όπως έρθουν. Συμφωνώ με την προηγούμενη φράση όμως είμαστε άνθρωποι και σαν άνθρωποι έχουμε αδυναμίες. Δεν γίνεται να μην στεναχωρηθούμε με μια λυπητερή είδηση. Δεν γίνεται να μην κυλήσει έστω και ένα δάκρυ από τα μάτια μας ή έστω απλά να κοκκινήσουν. Η Παναγία που είναι μητέρα του Θεανθρώπου στεναχωρήθηκε με τον "χαμό" του ίδιου της του γιου. Ο Χριστός στεναχωρήθηκε με τον θάνατο του φίλου του, του Λάζαρου. Οπόταν, δεν γίνεται. Κι αν γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να είμαστε πολύ δυνατοί ή αναίσθητοι. Αν είμαστε ευαίσθητοι και στεναχωριόμαστε για τους άγνωστους θα λυπόμαστε και θα πονούμε πιότερο για τους γνωστούς, τους φίλους, τους συγγενείς, τους αγαπημένους που έχασαν την ζωή τους ή αρρώστησαν. Θα στεναχωριόμαστε ακόμα περισσότερο αν ζουν μακριά μας, αν δεν είμαστε κοντά τους, δίπλα τους για να τους φροντίζουμε την στιγμή που νοσούν στο σπίτι, στην κλινική ή στο νοσοκομείο.
Και, επιστρέφοντας
στην "Η .." που χάθηκε τόσο άδικα από τον κωρονοϊό. "... και σε όσους χάθηκαν για τον οποιοδήποτε λόγο από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου μέχρι σήμερα, εύχομαι σε σένα και σε σας ο Θεός να σας συγχωρέσει και να αναπαύει την ψυχούλα σας διά παντός. Καλό Παράδεισο να έχετε.".
Εν κατακλείδι, παρακαλώ τους κυβερνώντες, τους γιατρούς, αυτούς που έχουν μικρή ή μεγάλη δύναμη στην εξουσία, να γίνουν πιο ευαίσθητοι, να γίνουν πιο ανθρώπινοι, να γίνουν μια γροθιά για να υπάρξει τρόπος να βλέπουν ή άρρωστοι, τους δικούς τους, για να μην νοιώθουν πως αυτοί, τους ξέχασαν, πως τους εγκατέλειψαν. Να βρουν τρόπους επικοινωνίας μεταξύ τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου