Οι αλλαγές στο σώμα, οι πρώτες ρυτίδες που χάραξαν το πρόσωπο μας, τα πρώτα γκρίζα μαλλιά. Όλες οι προηγούμενες φυσικές αλλαγές που προδίδουν την ηλικία μας είναι αναπόφευκτες. Παρόλα ταύτα, το μυαλό μου ταξιδεύει στο παρελθόν, στην Δ, Ε, ΣΤ Σ'1 στην τάξη της Βιολογίας, (Μην φανταστείτε πως τέλειωσα πρακτικό. Τελείωσα το κλασσικό, αρχαία, λατινικά, λογική, φιλοσοφία, ψυχολογία κλπ.), με πολλές συμμαθήτριες και 2 συμμαθητές και ένα πλαστικό σκελετό να μας κρατάει παρέα για 3 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια χαράς, ξεγνοιασιάς, αγωνίας και άγχους για τα διαγωνίσματα και τις εξετάσεις μα, κατά τα άλλα ήρεμης ζωής χωρίς τις σημερινές σκοτούρες και τα σημερινά άγχη. Καμμία σχέση.
Μετά την αποφοίτηση, τα δάκρυα, έτρεχαν σαν νερό από το πρόσωπό μου. Δεν ήθελα να αποχωριστώ από το σχολείο μου. Δεν ήθελα να τελειώσουν τα μαθητικά μου χρόνια. Περίμενα αγωνιωδώς ένα τηλεφώνημα. Έλα πίσω. Έγινε κάποιο λάθος. Το σχολείο δεν τέλειωσε. Θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να διαβάσεις για τα διαγωνίσματα, για τις εξετάσεις. Παρόλο που αποφοιτήσες, το σχολείο σε περιμένει.
Κι' όμως!!! Τα χρόνια κύλησαν. Ακολούθησε το κολλέγιο. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Τίποτα, δεν θύμιζε το σχολείο μας. Και τίποτα, δεν θύμιζε το κολλέγιο μου. Τα έτη κολύμπησαν γρήγορα και χάθηκαν παίρνοντας μαζί τους, διαφορετικές ιστορίες παρμένες από την προσωπική ζωή του κάθε ενός από εμάς. Ιστορίες ζυμωμένες με τον ιδρώτα, το άγχος, τον πόνο, την χαρά, τις αρρώστιες. Κανένας, δεν μας μίλησε για τα μελλοντικά χρόνια. Κανένας δεν μας είπε για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε στην μελλοντική μας ζωή. Οι δυσκολοδιάβατοι χρόνοι, κύλησαν με μεγάλη ευκολία αφήνοντας πίσω τους, ξεθωριασμένες εικόνες, θύμησες από το παρελθόν.
Όσες όμως, κι αν ήταν οι δυσκολίες, δεν συγκρίνονται με τις σημερινές μέρες. Οι τελειόφοιτοι δεν θα έχουν αναμνήσεις από την τελευταία τους τάξη. Θα διηγούνται στα παιδιά και στα εγγόνια τους πως, κάθονταν μπροστά στον υπολογιστή, στο λάπτοπ, στο τάμπλετ ή στο κινητό τους μέσα από το σπίτι τους για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους. Την ίδια στιγμή που μυριάδες άνθρωποι, σ΄ ολόκληρο τον κόσμο κυκλοφορούσαν με διαφορετικές, πολύχρωμες μάσκες στο πρόσωπο προσπαθώντας να αναπνεύσουν, να ρουφήξουν όσο το δυνατό πιότερο οξυγόνο. Όσο, απέμεινε μέσα στην μάσκα. 2021. Όχι μόνο, μπροστά στους σημερινούς τελειόφοιτους μας, μα, μπροστά σε μας, μπροστά στον κόσμο όλο, απλώνεται ένα αβέβαιο μέλλον. Κανένας δεν ξέρει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Κανένας δεν γνωρίζει, δεν φαντάζεται, δεν μαντεύει τι θα ακολουθήσει, τι θα δει, τι θα ακούσει, ή τι θα ζήσει. Ο καθένας λέει την δική του σκέψη, εκφράζει την δική του άποψη, προσπαθώντας να κάνει εικόνα την μελλοντική ζωή. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν ίσως, να είναι πολύ δύσκολα. Οπόταν, όχι μόνο οι σημερινοί τελειόφοιτοι μα, και οι μελλοντικοί δεν θα έχουν αναμνήσεις από την τελευταία τάξη του σχολείου τους.
Και επειδή, κατά τα λεγόμενα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ευελπιστώ και προσεύχομαι πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Ελπίζω, να μην μείνω με την ελπίδα. Ευελπιστώ να έρθει μια μελλοντική, καλύτερη εποχή δίχως
κορωνοϊό,
μάσκες και
αντισηπτικά.
Μακριά από
πολέμους και
ψυχολογικούς πολέμους.
Μακριά από τις οποιεσδήποτε
αδικίες,
κλεψιές,
ψέματα,
ύβρεις και
βλασφημίες.
Μακριά από την λεκτική και την σωματική
βία,
τις φωνές
και τους
τσακωμούς.
Μακριά από την
θεοποίηση του χρήματος και τον
έρωτα προς τα υλικά αγαθά.
Ελπίζω πως, θα υπάρξει η εποχή όπου θα κυριαρχεί
η πίστη,
η αγάπη και
ο σεβασμός προς τον Θεό,
η αγάπη και
η συγχώρεση προς τον άνθρωπο.
Ευελπιστώ πως ο άνθρωπος δεν θα είναι απλά άνθρωπος, μα, θα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Nayia Kouls
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου